| |
Καταστροφική είναι η ανθρώπινη αίσθηση
να γνωρίζουμε ότι είμαστε νομάδες του χρόνου,
του χρόνου που μας κλέβει τη σκιά,
που μας θυμίζει την οργή και την εκδίκηση των Θεών
για την προγονική κλοπή της φωτιάς.
Περπατάς άσκοπα προς τη λήθη,
αποφεύγεις τις επιθυμίες και τις αποτυχίες
μοιράζεσαι την αβεβαιότητα με συνανθρώπους σου
οσμίζεσαι τον αέρα και το θύμα σου σα λύκος.
Τίποτα δεν είναι πιο μοναχικό από τον άνθρωπο
και την κατάστασή του σαν φευγαλέα μονάδα
που περνά το χρόνο του κοιτάζοντας τα πλοία να φεύγουν.
Τίποτα πιο μοναχικό από τον κάτοικο της ερήμου το βεδουίνο
που είναι πιότερο τραχύς και σκληρός από γρανίτης.
Τα τελευταία χελιδόνια
αφήνουν πίσω τους τη θερινή πατρίδα
φτάνουν στις μεγάλες λίμνες της μαύρης χώρας
ενώ εσύ απλώνεις τα χέρια σου τη νύχτα
σε μια αταβιστική ιεροτελεστία
προς τους μακρινούς αστέρες.
Αλλά τίποτα δεν σε σώζει ,δεν υπάρχει άλλη επιλογή,
επιλέγεις αλκοόλ και παραίτηση μια έμμεση αυτοκτονία.
Σήμερα σου γράφω γιατί ξέρω ότι είσαι μόνη
και παίζεις το αγαπημένο σου παιχνίδι στο κινητό,
ακούς ραδιόφωνο σε δωμάτιο δίχως θέα,
διαβάζεις στα σκοτεινά τα σκονισμένα σου βιβλία
που αγόρασες πριν από πολύ καιρό.
Σήμερα σου γράφω γιατί ξέρω ότι είσαι μόνη
και γιατί τα όνειρά σου γκρεμίστηκαν,
γιατί οι μύθοι σου πέθαναν,
μέσα στους μύθους αυτούς ήμουν κι εγώ,
το απόγευμα είναι κρύο δεν υπάρχει κανείς στο δωμάτιο
μόνο η δυστυχία και τα χτυπήματα της αποτυχίας,
οι ρυτίδες των χαμένων ημερών του χρόνου .
Μαρκάρεις στο χάρτη το επόμενο ταξίδι
κι αργότερα το σβήνεις ξανά παίρνοντας πάλι
τον ίδιο δρόμο που χίλιες φορές ξανάρχισες
ποιος ξέρει τον προορισμό σου ; Κανείς δε ξέρει.
Η θάλασσα συνεχίζει να σπάει το κύμα της στην ακτή,
στην ίδια ακτή όπου ξάπλωνες αμέριμνη το καλοκαίρι
και κοίταζες στον ορίζοντα τον τελευταίο κομήτη του αιώνα.
Σήμερα σου γράφω ένα ποίημα
που μπορεί να μη διαβάσεις ποτέ,
γιατί δε θα φτάσει στο γραμματοκιβώτιο
της καρδιάς σου.
Αναπτέρωσα όλες τις ελπίδες μου
οι Θεοί θα είναι ευνοϊκοί μαζί μου
βελτιώνοντας τις χαμένες ψευδαισθήσεις.
Οι οιωνοί σήμερα είναι καλύτεροι
γιατί είδα στον ύπνο μου ένα ξυπόλυτο κορίτσι
να τραγουδάει με γλυκύτατη φωνή το “Μικρό καράβι”.
Ήσουν εσύ σε ηλικία πριν σε γνωρίσω.
Σήμερα ο πόλεμος συνεχίζεται αμείλικτος
ένας άνθρωπος -εγώ-συνεχίζει ακόμη ν' αγαπά
την ειρήνη, την ομορφιά της ζωής και τη φύση
όχι στην τοξικότητα του μίσους
και τη δυσωδία της συμφοράς.
Σήμερα το σαρκοφάγο φυτό του πόθου
έχει δαγκώσει ξανά την καρδιά μου,
νιώθω πιο αποτυχημένος από ποτέ,
πέρασε ο ταχυδρόμος
και δε μου έφερε την απάντησή σου.
Σήμερα περπατώ πάλι μόνος στους δρόμους.
συνεχίζω να υπερασπίζομαι τον εαυτό μου
από τον ίδιο μου τον εαυτό ,από σένα κι από τη θλίψη,
έχασα πάλι το χρόνο ώρες ατελείωτες
δεν έχω διαβάσει ούτε έναν στίχο
από τα ποιήματα που σου έγραψα.
Σήμερα παραπλάνησα τη θλίψη και γύρισα πίσω
στο δωμάτιο αλλά ήταν γυμνό και κρύο,
κι ο τηλεφωνητής μου κενός χωρίς μηνύματα από σένα.
Σήμερα πρώτη μέρα της άνοιξης
αποφάσισα ν' απαλλαχτώ από τη θλίψη .
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
