| |
Ανάμεσα σε δυο βουνά η πρώτη παιδική ματιά
χάνεται στ' ουρανού την άκρη.
Στέκομαι και κοιτώ κι ακούω τ' αγέρι του βορρά
ακούω την σιωπή της βαθιάς γαλήνης
ανάμεσα στις ιτιές να στενάζει στου ποταμού την όχθη.
Αναλογίζομαι πόσοι άφησαν την τελευταία τους πνοή
σ' αυτή την κοιλάδα
πόσοι πέρασαν κρυφά να εισέλθουν στην Ελλάδα;
Κι έτσι γλυκά νοιώθω το στοχασμό
να πνίγεται στο πέλαγο του απείρου
εκεί που χύνεται το αργιλώδες νερό .
Στέκομαι στην όχθη κάτω από τις πράσινες ιτιές
παρατηρώ το ήρεμο κύλισμα για τη θάλασσα
κι λέω: “τυχερό το νερό θα δεις τη θάλασσα.”
Το ποτάμι μας κι ο δρόμος που διασχίζει το χωριό
είναι ολόκληρος ο κόσμος .
Η αρχή και το τέλος του δικού μου κόσμου.
Ο δρόμος και το ποτάμι με οδηγούσαν νοερά
σε φυγή σε νότο και βορρά .
Ζούσα την ασημαντότητα εκεί
δίνοντας σε όλα μυθικές διαστάσεις.
Μοναδική παρηγοριά η δυνατότητα
να ελπίζω σε κάτι καλύτερο.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
