Σύνδεση

Εγγραφή

Πλαίσιο χρήσης
132760 Τραγούδια, 271255 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις
 

 Αμινί
 
Για μία τούφα απ' τα μαλλιά σου που ξεπρόβαλε...
η στημένη  ηθική της καταπίεσης,
στο αδίστακτο σκοτάδι της αμφίεσης ...
τα πειστήρια του μίσους της επρόβαλε.

Κατακόκκινο στην άμμοΤριαντάφυλλο...
που ετόλμησε να ανθίσει το φθινόπωρο.
Ακατάληπτης θυσίας  ήσουν πρόσφορο ...
Του πολέμου του αέναου το λάφυρο .

Οι μεγάλες κτήσεις ,θέλουν Ιφιγένειες ...
που το αίμα τους θα γίνει κατευόδιο.
Στης ασύμμετρης κατάρας το απόγειο ...
δε χωράνε παρορμήσεις και ευγένειες.

Έχεις γίνει, έννοια, σύμβολο και κάλεσμα...
Σε φωνές ουρανομήκεις ,θρήνου σύνθημα .
Του τυφώνα σου τ'απέραντο το φύσημα...
θα συντρίψει της αντίδρασης το χάλασμα.

Σε μιά χώρα  - δεσμοφύλακα που έζησες ...
κι έτσι άδικα κουρσέψανε τα νιάτα σου,
νάν το φως πού εστερήθηκαν τα μάτια σου ...
ο δαυλός της απαξίωσης που έσβησες.

Θα μπορούσες να σουν κόρη ή εγγόνα μου...
Μιά παράκρουση με πιάνει σαν το σκέφτομαι.
Για την πλάνη των ανθρώπων πόσο ντρέπομαι...
και μαζί για τον ανύπαρκτο αγώνα μου.

Νάμουν δύναμη τη μοίρα να κοντράριζα...
και Θεός σε μία Ουρανία παράσταση .
Να μπορούσα να σου φέρω την Ανάσταση ...
κι απ 'τα λίγα μου τα χρόνια να σου χάριζα.




 Στατιστικά στοιχεία 
       Σχόλια: 9
      Στα αγαπημένα: 1
 
   

 Ταξινόμηση 
       Κατηγορίες
      Αταξινόμητα
      Ομάδα
      Αταξινόμητα
 
   

 Επιλογές 
 
Κοινή χρήση facebook
Στα αγαπημένα
Εκτυπώσιμη μορφή
Μήνυμα στο δημιουργό
Σχόλια του μέλους
Αναφορά!
 
   

 
ΕΛΠΗΝΟΡΑΣ
02-10-2022 @ 01:10
::theos.:: ::hug.:: ::theos.::
ΛΥΔΙΑ_Θ
02-10-2022 @ 01:38
::theos.:: ::theos.:: ::love.::
Κων/νος Ντζ
02-10-2022 @ 02:33
Λυρισμός, πίκρα, επιθυμία για Ουράνια λύτρωση και σφάξιμο με το βαμβάκι!!!

Αψογο ::angel.:: ::angel.:: ::angel.::
Μπόσινας Νίκος
02-10-2022 @ 08:19
Πολύ ωραίο.
ΑΜΑΡΥΛΙΣ
02-10-2022 @ 08:41
Με το Κωστή, καλημέρα. ::hug.:: ::hug.:: ::hug.::
koyloykakoselias
02-10-2022 @ 10:32
::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: Καλημερα Τασο
χωρίς λόγια
03-10-2022 @ 17:03
ομορφιά!
zari.kardias
04-10-2022 @ 02:08
Ακατάληπτης θυσίας ήσουν πρόσφορο ...
Του πολέμου του αέναου το λάφυρο .
Λυρικό!~Περιγραφικό!~Αληθινό!~ ::theos.::
...με πηγαία ευαισθησία & συγκίνηση!!! ::cry.::
...αγγίζει βαθιά♥...
Για την πλάνη των ανθρώπων πόσο ντρέπομαι...
και μαζί για τον ανύπαρκτο αγώνα μου.
-Ειρήνη-
04-10-2022 @ 17:04
Πολύ ωραίο, Αναστάσιε! Διαλεγμένες οι λέξεις σου, σα να προσπαθείς να μεταφερθείς και να μας μεταφέρεις κι εμάς εκεί που διεκδικούνται τα αυτονόητα... θα 'θελα πολύ να συμμεριστώ την αισιοδοξία σου, αλλά δεν πιστεύω ότι αυτός ο αγώνας θα έχει αποτέλεσμα επειδή τα καθεστώτα που βασίζονται σε θεοκρατικές αντιλήψεις είναι πολύ ισχυρά. Θα έπρεπε να ξεσηκωθούν όλοι, μα όλοι... κι αυτό δε θα γίνει επειδή οι άντρες δε θα θελήσουν ποτέ να χάσουν τη δύναμή τους. Μακάρι να κάνω λάθος και να βγεις σωστός. Τότε η θυσία της Αμινί και των άλλων δε θα έχει πάει χαμένη... θα σταθώ πιο πολύ στην τελευταία στροφή: αυτό θα το έλεγε κάποιος για ένα δικό του άνθρωπο, έναν αγαπημένο, όχι για έναν άγνωστο άνθρωπο στην άλλη άκρη της γης... το ότι το γράφεις - και είμα βέβαιη ότι το εννοείς - δείχνει σπάνια ευγένεια ψυχής...

"...Ω! καιροί! που στρεβλώσατε το ουράνιο τόξο κι απ' το ραμφί του σπουργιτιού αποσπάσατε το ψίχουλο και δεν αφησατε μήτε μια τόση δα φωνούλα να συλλαβίσει στη χλόη την αγάπη..."
Ο. Ελύτης

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο