| |
Χίλια Αστέρια
Κοιμάμαι ακόμα περιμένοντας τη νύχτα, ρίχνω άπλα κλεφτές ματιές προς τη σοφίτα,
μήπως οι ψίθυροι είν’ όνειρα χαμένα, ή μήπως άγγελοι με τα φτερά δεμένα…
Ξυπνώ στο φως των ενοχών σαν τη Σελήνη, πνιχτό σκοτάδι την ανάσα του μου δίνει,
με ξεσκεπάζει με στοργή και μ’ αγκαλιάζει, άλλο ένα ψέμα που μ’ αλήθεια με διχάζει.
Και ξεκινώ προς το φεγγάρι πάντα μόνος, να περισσεύει κάτω απ’ τα ποδιά μου ο δρόμος
χωρίς πυξίδα, χωρίς πόθο,χωρίς χρώμα, μόνο το ένστικτο μ’ ακολουθεί ακόμα.
Όσο η σκιά μου μεγαλώνει τόσο τρέχω, ο κόσμος μ’ είπε ποιητή γιατί αντέχω
να μην δακρύζω στη φωτιά, να μην ματώνω, να περιγράφω την πληγή δίχως τον πόνο.
Όμως το βράδυ οι μαχαιριές είναι αστέρια κι ο ουρανός αιμορραγεί στα δυο μου χεριά,
δεν ξενυχτώ γιατί θαυμάζω το φεγγάρι, άλλα γιατί το ψάχνω πάντα στο πατάρι.
Τόσο που νύχτωσε η σιωπή δεν περιμένει, χίλια αστέρια και μια θλίψη πεινασμένη
όσο κι αν λάμψουν στα δεμένα μου τα μάτια, θα ‘ναι απλά του ουρλιαχτού μου τα κομμάτια.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
