| |
Ανώφελο, ημιτελές, άχρηστο ποίημα
τους διψασμένους δεν μπορείς να ξεδιψάσεις
της εποχής κι εσύ μαζί άθυρμα και θύμα
φλυαρείς για όλα όσα έπρεπε να πράξεις
συμβολικά μιλώντας και μ’ αλληγορία
αντί να γδύσεις, να φωνάξεις την αλήθεια
πως όσο πάει κι αγριεύουν τα θηρία,
αναμασάς και μηρυκάζεις παραμύθια
ανίσχυρα, υποκριτικά, δειλά στιχάκια
που την ψευδαίσθηση μου δίνετε μονάχα
πως γράφοντας για θάλασσες και καραβάκια
ξορκίζω δήθεν το κακό, το άδικο τάχα...
γυάλινα μάτια, παιδικά ξερνάει το κύμα
κι εγώ διστάζω να κοιτάξω στον καθρέφτη
ποτέ, μακάρι, να μη σ’ είχα γράψει ποίημα
αφού αφήνεις ατιμώρητο τον φταίχτη
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
