| |
Πιάσε τραγούδι σου, γλυκό, για μια θαλασσαγκάλη
και ντύσε-τη με λόγια σου, ως να μην είναι άλλη,
κι εγώ σε κάθε γύρισμα, στην καθεμιά σου νότα,
θ' ακώ του μπάτη ψίθυρο, θα σμίζω άρμης χνώτα.
Ξύμα τη μνήμη, στο μυαλό, σε βύθο πόχει γείρει,
φτερά ν' ανοίξει, σα γλαρί, και να με παρασύρει,
εκεί που κάποια θάλασσα τον ουρανό φιλάει,
κι απ' το βαθύ μεράκι της, το στήθος της ριγάει.
Στείλε με, κει, οπού θρονί, ζεφύρι ορεξάτο,
ζητά να στήσει, και γαρμπή, να ρίξει, το ρηγάτο.
Πάρε με κει, που παραφρή, τα κύματα αγγίζουν
και φλίσβισμά τους κάνει τες ψυχές να λαγαρίζουν.
Πιάσε, για κόρφο μαγλινό, σκοπό που να γητέβει,
και πες μου για τα ρέγκια του, απ' ουρανό π' αγρέβει,
άλλοτες αφρογάλαζα, και πότε λουλακάτα,
κι άλλες φορές μπλαβόμαβρα, του γαλανού παράτα.
Σπατάλησε, στιχάκι σου, για τσακιρό του χρώμα,
που καθρεφτίζει καραντί, που 'ν' στ' ανοιχτά ακόμα,
τι, αιθριακής, ρέγκια γλυκά, σε πληχτικά γυρίζουν,
σαν ουρανός και θεριακά, χειμώνα γαλβανίζουν...
Μα, κράτησε δυο νότες σου, για κείνη τη γωνίτσα,
αχ, τ' ουρανού π' αλώβητη, μένει βιδιάς φωλίτσα...
Δεν πρέπει το τραγούδι σου, να κρύβει την ελπίδα,
μήτε, τη μια, την ποθεινή, τη λιόχαρη, αχτίδα.
Κι ένα μοτίβο, σκάρωσε, για της γυαλιάς κοχλάδια,
τα λόγια του να γένουνε της τζόγιας παραγάδια,
δίχως το κάντιο σου ρεφρέν, καρδιά πως θα χαρήνει,
μ' αίμα καινούργιο, του μυαλού τη λούνη θα ξεπλύνει;
Και μην ξεχάσεις, μάτια μου, τη λεφκαστή τη βάρκα,
με γερανιές της πινελιές, που πήγαινέ-μας τσάρκα.
Μα κοίτα, στόρισέ τηνε, τα κύματα να σκίζει,
κι όχι αργή, δίχως κουπιά, στη γιάλα να σαπίζει...
Σιγοτραγούδα-το, εκεί, στο νου μου να στοιχειώσει,
και μες στα φυλλοκάρδια μου, μια γλυκασιά ν' απλώσει,
αλλιώς θα μάσω λούβερη, σύγυρα που μελέβει,
από παλιά, και της ψυχής τα τραύματα γιατρέβει…
Πιάσε, λοιπόν, τραγούδι σου, και θα κρατώ τον ίσο,
και με την κάθε νότα σου, τ' ονείρατο μ' θα στήσω,
ακόμα κι αν η θάλασσα, το σύγιαλο σκεντζέβει,
δεν θα 'βρει η καρδιά, αλλού, τόπο να γαληνέβει…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
