| |
| | Ασυνήθιστος |  | | | Καλό βράδυ σε όλες και σε όλους. | | |
Στα άψυχα τα πράγματα, φωνή κι ορμή σα δίνει,
λέν' είναι ασυνήθιστος, ως στιχοδουλεφτάρης,
μ' ιδιότη παραφύσικη, το υπαρχτό πως ντύνει,
και σε κόσμους ασύβαστους, πως είναι ταξιδιάρης...
Μα, δαύτος, έτσι θέλει, να δίνει ρέγκια στα λόγια,
κι οι στόρισές του, κάπως, να έχουνε χαραχτήρα,
και αίστηση ταυτότητας, και να σπαρνά μια τζόγια,
στα που στιχώνει ταχτικά, βέρσα να μην είν' στείρα.
Μπορούνε, έτσι, τ' άψυχα, μα και τ' αφηρημένα,
να αποχτήσουνε αχνιά, διάνιωμα, σερπετάδα,
κρέντιτο να κερδέψουνε, να ν' πλουτοφορτωμένα,
να σκαπετίσουν, στόρισης απρόσωπης, στρυφνάδα.
Με τούτη τη μετάπλαση, μπορούν τα που σκαρώνει,
να 'χουν ψυχές που πάλλουνε, σφρίγος να 'χουν, ζωντάνια,
που θα 'ταν άπιαστα, αν κει καθόταν να σκιτσώνει,
με κάποιες πιο αδρές γραμμές, με ξέθωρα μελάνια.
Ωστόσο, ίσως, όλ' αυτά, δεν είν' λογοπλουμίδια,
μαστορεμένα ξαργοτού, ξαφνιάς άλλων πλεμάτια,
μα κάποιας του πεποίθησης, βαθιάς, είναι κοχλίδια,
παρμένα οχ, μιας πάγανης πίστεψης, μονοπάτια…
Πως, των που χάνονται, ψυχές είναι φυλακισμένες,
ρεέμια, μέσα στ' άψυχα και στα ιδεατά,
κι είναι για μας, οι έρημες, ολότελα χαμένες,
μέχρι που ν' αφεντέψουμε, αυτό που τις κρατά.
Σαν φτάσει η στιγμή, -και για πολλούς, ποτές δε φτάνει,-
αρχίζουν να τρεμολυγούν, φωνάζουν τ' όνομά μας,
και σαν αναγνωρίσουμε φωνή τους, με δρεπάνι,
τα ξόρκια κόβονται, κι εδώ, λέφτερες ζουν σιμά μας.
Ακόμα και το ίδιο μας το παρελθόν, χαμένο,
είναι κει έξ' απ΄της ορμής ρηγάτο και προσμένει,
στο χέρι μας να βάλουμε, τα που το 'χουν δεμένο,
τις μαγγανιές να σπάσουμε, να ζούμε λυτρωμένοι...
Αν, το λοιπόν, στα άψυχα και στα αφηρημένα,
δίνει φωνή, δίνει ορμή, συνέριο ας μην έχει...
Μηδέ τα έργα του, στο χτες, είν' απαριθμησμένα,
μηδέ το πόσους έχασε, είν' κάποιος που κατέχει...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
koyloykakoselias
31-10-2022 @ 20:34 | ::up.:: ::up.:: ::up.:: Καλησπερα Κωστα | | professorark
31-10-2022 @ 20:38 | Καλησπέρα Ηλία.
| | -Ειρήνη-
01-11-2022 @ 14:36 | "Αν ζει, αν υπάρχει ακόμα η ποίηση, τούτο το χρωστάμε σ' εκείνη την ασήμαντη, την ταπεινή ρωγμή που λησμόνησαν οι θεοί στο σφαλισμένο παράθυρο της σιγουριάς και της άμυνας των ανθρώπων"
Τ. Σινόπουλος
Αυτό μου θύμισε το ποίημά σου. Από αυτή τη ρωγμή οι ποιητές (και γενικότερα οι καλλιτέχνες πιστεύω) μπορούν και βλέπουν τον κόσμο... διαφορετικά πες το, ασυνήθιστα πες το... αλλά αν δεν ήταν έτσι, ο κόσμος θα ήταν ένα πολύ βαρετό μέρος για να ζει κανείς. | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
