| |
Έρχονται στη μνήμη μου πολλές φορές
Κάτι παράξενα μικρά πολύχρωμα παιδιά
Που τα αιχμαλώτιζαν παλιά σε κλουβιά
Κακοί φίλοι, γονείς και δάσκαλοι
Και τα πετούσαν σε μία παγωμένη σκηνή
Να παίξουν το ρόλο της κανονικότητας, αναγκασμένα
Να διαπρέψουν με όρους ανυπόφορους και ξένους
Να σταματήσουν να είναι παράξενα, να γίνουν επιτέλους γκρι
Και τα παιδάκια τρέμοντας έπαιξαν τους άχαρους ρόλους
Ανησυχώντας για τα βλέμματα, γεμίζοντας δάκρυα τα μαξιλάρια
Αναζητώντας με αγωνία τα μάτια των γονιών τους,
Διακρίνοντας την ελπίδα αλλά συχνά και την απόγνωση
Χρόνια πολλά μετά, ρόλο με το ρόλο, σκηνή με τη σκηνή
Τα χρώματα τους σκεπάστηκαν από τη σκόνη
Η καρδιά τους προσαρμόστηκε και το σώμα τους δε τρέμει,
Και μοιάζει σαν να πέτυχαν όλοι το στόχο τους
Και πλέον τα πολύχρωμα παιδιά γίναν δάσκαλοι και φίλοι
Γίναν γονείς, με διαλυμένα μυαλά, με κρύες καρδιές
Με οριακά λειτουργικά συκώτια…
Όμως, απεχθάνονται τις κρύες σκηνές, μισούν το γκρι
Τα έχω κάνει όλα λάθος, έχω κάψει τα νιάτα μου
Όμως αγαπώ και θυμάμαι τα χρώματα,
-Πιστέψτε με φίλοι θεατές,
Δεν είναι μικρό πράγμα, δεν είναι λίγο
(Και ας πληρώνω αμαρτίες που ποτέ δεν έκανα,
Αμαρτίες που δεν είναι δικές μου..)
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
