| |
Μια αχυρένια μοναξιά γεννιέται απόψε,
πάνω σε σκόρπιες ενοχές κυλινδρικές.
Την παρουσία του "εγώ" έλα και κόψε,
και μην φοράς πια ηδονές αθροιστικές.
Ένα αυθαίρετο θρανίο είν' η ζωή μας,
και για δασκάλους θρήνοι κι αναφιλητά.
Ακαταμάχητος αδένας το κορμί μας,
που ζει με αίμα αχαριστίας διαβλητά.
Μικρό αμπέλι το μυαλό, μαύρο κρασί,
οι αναμνήσεις στον αιθέρα διαρρέουν.
Κι εμείς σαν όνειρο γκουρού πολεμιστή,
θέλουμε πάντα με αγάπη να συμπλέουν.
Όμως παγίδα έχει στήσει ο ουρανός,
κι όλα τα σύννεφα δεν έχουν τώρα σχήμα.
Κάποια βουλιάζουν κάθε μέρα διαρκώς,
κάποια φωλιάζουν στης ανάγκης μας το τρίμμα.
Στάχτη λοιπόν η αποξένωση του "πώς",
από το "ναι" του κάθε ανθρώπου το αρχείο.
Τα "όχι" ήρθαν για να μείνουν διαπαντός;
Η' μήπως κρύβουν τα "σχεδόν" άλλο ορυχείο;
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
