| |
Ξεκίνησε από την πόλη του
με τη σκέψη του στην όμορφη Οφηλία
έφτασε στο τόπο της
αλλά όχι και σε κάποιο συμπέρασμα
νιώθει σαν αγριόχορτο που δεν ξεριζώθηκε
σαν έπαρση του παρελθόντος
ίσως γιατί τον κούρασαν οι παλιές αγάπες.
Χρειάζεται το ταξίδι ,τον οδηγεί στο άπειρο,
σε ανοιχτούς ορίζοντες ,τον οδηγεί στο φως.
“Γιατί πηγαίνω στη Χαλκίδα”, αναρωτήθηκε;
“Εκεί βρίσκεται ο καθρέφτης της ψυχής σου”
απάντησε μια λεπτή φωνή.
Η ψυχή του ανθρώπου δε φυλακίζεται
στα στενά περιθώρια ενός θεσμού ,
ούτε στο κάδρο ενός καθρέφτη.
Κι αν η ελευθερία δεν υπάρχει
μέσα του πουθενά δεν υπάρχει.
Η αγωνία και η έπαρση θεριεύει ,
χτυπά τρελά η κουρασμένη του καρδιά
σαν του Ευρίπου τα τρελά νερά.
Μπαίνει στην πόλη
σαν πλοίο που χάνεται στον ορίζοντα
αφήνοντας πίσω απόνερα ενοχών και τύψεων.
Κρατώντας το τιμόνι τ' αυτοκινήτου
σκέφτεται αν ακολουθεί δρόμο σωστό
αυτόν της λογικής ή τον άλλο της καρδιάς;
Τι θα συναντήσει εκεί που πηγαίνει;
Θα δει ο Άμλετ την Οφηλία του ,
την Οφηλία της απόγνωσης ;
Ο δρόμος που ακολουθεί είναι οδός ονείρων,
υπακούοντας συνειδητά στο δρόμο της καρδιάς.
Ποιο δρόμο να τραβήξει;
Δύο παιδιά τον βλέπουν έκπληκτα
“Που πάει αυτός τέτοια ώρα ;” ρώτησαν φωναχτά.
“Είμαι ο πρίγκηπας της συμφοράς “ απάντησε.
Η αδειανή καρδιά γοργά χτυπά
ακούγεται υπόκωφα ο ήχος
θαρρείς δονείται μαζί του ολόκληρη η πόλη.
Η καρδιά του έμεινε στη πόρτα που έκλεισε,
και η ψυχή του συνέχεια συγκλονίζεται
στην όμορφη Χαλκίδα.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
