| |
ΕΝΑΣ ΝΤΕΛΙΚΑΝΗΣ
Με ζηλεύουνε οι φίλοι, έτσι είναι η ζωη
αυτοί πατάνε το σταφύλι, και γω πίνω το κρασί
Τον δρόμο τον δικό μου, δεν μου τον έδειξε κανείς
είναι μεσ΄το ριζικό μου, να μαι ένας ντελικανής
Με γραβάτες και κοστούμια, δεν έμπλεξα ποτέ μου,
απ’την τσέπη μου πλήρωνα ,τον πικρό καφέ μου
Τις μέρες και τις ώρες μου, ποτέ μου δεν μετρώ
τις κάνω αιώρες μου ,κι’ εκεί πάνω ζω
Κι’ αν αυτά που έχω κάνει, τους φαίνονται τρελά
αυτοί ζουν σε μια πλεκτάνη, ’που την λένε ΄΄σοβαρά΄΄
Δεν πειράζει, ας με θυμούνται
κι’ από μέσα τους, να με φοβούνται
μην τους πω, πως ειν’ αστείοι
και με τα κέρατα τους, ειν’ γελοίοι
4-9-17
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
