| |
Μου λεγες γρηγορα που περνα ο χρονος .
Πως δεν μας εφτανε μονο μια ζωη.
Εγω σου ελεγα στο μυαλο ειν' ο πονος
στην ιδεα του θανατου την ζοφερη.
Μου λεγες πως η θρησκεια δεν σ'αγγιζει .
Όλα ηταν μια απατη δυστυχως.
Ματαιο ηταν καποιος να ελπιζει .
Στο τελος ο καθενας εμενε μοναχος
Το χερι σου ετσι σφιχτα κρατουσα
και μεναμε πια κι οι δυο σιωπηλοι.
Δεν θα 'χε νοημα πλεον να ζουσα,
στο πλαι μου αν δεν ησουνα εσυ.
Μου λεγες πως απο πανω μας περνουν τα χρονια
και μας αφηνανε αγιατρευτες πληγες.
Μοιαζαμε σε σκακιερα να μαστε τα πιονια-
θυσια για τους επομενους συνεχιστες.
Κι αν μου λεγες οτι φυγανε τα τρενα
κι αν ξεμειναμε μονοι στον σταθμο.
Τα ονειρα μας δεν πηγανε χαμενα.
Στης αγαπης φτασαμε τον προορισμο.
Κι εγω που με τον πονο σου πονουσα,
κρατωντας αγογγυστα το βαρος και των δυο.
Στα ματια σου ματαια αναζητουσα-
ενα δισταγμο μαλλον πριν το γκρεμο.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
