| |
ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ ΜΙΧΑΛΗ (Σάββατο 10 Δεκεμβρίου 2022)
Με του καιρού τ’ αμόνι και τ’ αοριού τ’ ακόνι,
σκάφτω τη μνήμη, πάνε σκιας έντεκα χρόνοι,
λογιάζω κάθε μέρα, τα λόγια ενός Πατέρα,
που ‘χε το χάρισμα, τ’ αγρίμια να μερώνει …
Στ’ αορείτικο κορφάλι, του Ψηλορείτη πάλι,
η σκέψη μ’ έβγαλε κι η γι-όρεξη η μεγάλη,
Πατέρα μου Μιχάλη, στση νύχτας την αγκάλη,
σκαλίζεις τ’ όνειρο, μες στου μυαλού τη ζάλη …
Μετά από τόσα χρόνια, ίδια τ’ αοριού τα χιόνια,
στσ’ ίδιες φωλιές ξαναγυρνούν ν-τα χελιδόνια,
ίδιος ο τόπος μένει κι εκείνος που πεθαίνει,
α-ζωντανός μες στην γ-καρδιά για πάντα μένει …
Στην γ-κάτω Βρύση α-που ‘μαι, Μπαμπά σ’ αναστορούμαι,
μέχρι κι οι πέτρες του χωριού, δε σε ξεχνούνε,
Πατέρα μου Μιχάλη, που ‘χες καρδιά μεγάλη,
όλον ν-τον γ-κόσμο μέσα χώραγε να βάλει …
Με τον γ-καιρό π’ αφήνει βαριά σκουριά στη μνήμη,
θεριεύει η θύμηση σου κι απ’ το’ νου δε σβήνει,
τα λόγια σου μαζεύω, τα μεταλαμπαδεύω
με καλοσύνη, στα παιδιά μου, που λατρεύω …
Στ’ αορείτικα Λιβάδια, τρυγώ ψυχής σημάδια,
στο νου σε φέρνω και φωτίζουν ν-τα σκοτάδια,
Πατέρα μου Μιχάλη, στο χάρο πες, πως σφάλει
κι αν έχεις φύγει, στην γ-καρδιά μας, ζεις και πάλι …
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
