| |
ΖΟΥΝΕ ΠΟΛΛΟΙ ΣΤΗ ΜΟΝΑΞΙΑ
Παλι κι΄αποψε
μεσ΄το αδειο το δωματιο
θα πολεμαω με
την δικαιη οργη μου
Και μιά αναμνηση
απ΄ενα κοσμο ματαιο
παλι κι΄αποψε θα ανοιξει
την πληγη μου
Ζουνε πολλοι στη μοναξια
μα η δικη μου
ειναι συγχρονως μοναξια
και φυλακη μου
Ειναι πληγη πολυ βαθια
αυτη που εχω
γι΄αυτο και γω μα το Θεο
δεν την αντεχω
Παλι κι΄αποψε
θα μιλαω μ΄εναν Αγιο
που καποιος ξεχασε
στο τοιχο κρεμασμενο
Θα του μιλω
για της ζωης μου το ναυαγιο
για μιά ψυχη που
τοσα χρονια περιμενω
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
