Σύνδεση

Εγγραφή

Πλαίσιο χρήσης
132760 Τραγούδια, 271255 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις
 

 Σπινέτο
 Καλό βράδυ σε όλες και σε όλους.
 
Σ' ένα σπινέτο παλιακό, δαχτύλια σύζαρα, σκεβρά,
κλωθογυρνάν αναμεσίς, σε σταχτοκίτρινα κλειδιά,
με άργητα κουραστική, ίσως και μ’ έμπειρην αδειά,
μα και μ' αστάθεια που 'χουνε τα γεννησιάρικα νεβρά…

Απ' το ταξίδεμα αυτό, στις αναμέλες των αφτιών,
μελίσματα ξαμώνουνε, μυστηριανά και τρυφερά,
ωσάν παραλοών παλιών, ξανακουσμένα στιχερά,
που τα γερόντια μουρμουράν, σιμά στα τζάκια των σπιτιών.

Κι όλα εκείνα στην ψυχή, οπού ομοιάζουν των παιδιών,
συνάζονται τριγύρω τους, τι σκέρτσο παραρέσει-τους,
και καινουργιά τους μοιάζουνε, και πως πέμπουν πεσκέσι-τους,
τα ρέγκια, τις μοσκιές, θαρρούν, αλέγρων κίτικων ανθιών.

Και σμίγουν με λαζαρικά κι απόστιχα συνάλληλα,
που γένονται τα θούρια τους, τι βρίσκουν μιαν έννοια σ' αυτά,
και τσεμπαλίστα μουσική, σε πληκρολόγιο που ξεφτά,
την αγαπούν παράφορα, κι ας παίζουν τρέμια δάχτυλα.

Ωστόσο, τα τρανότερα, της παιδιοσύνης τα φυγά,
που σ' άλλα μέτρα χόρεψαν, και γέφτηκαν συνεπαρμούς
νιοφάνταχτους, χαμογελάν, κρυφά, και σ' έκστασης ειρμούς,
αργούνε να πιαστούν, και να παινέσουν δάχτυλα αργά.

Και λυροκόπια απλοϊκά, απ' άλλων ζαμανιών χαρές,
τ' ακούν με μιαν ανορεξιά, κι ας κάνουν πόδια να χτυπούν,
σ' έναν ρυθμό χορεφτικό, και με τις νότες τους σκορπούν
σε σκηνικό χειμωνικό, θύμιες απ' άνοιξες χλωρές.

Μα δεν αργούν τα νείρατα, π' ανθίζουν μέσα στην καρδιά,
και ρίζες έχουν σ' εποχές, μιας νιότης μέσα στη δροσιά,
και μιας αγάπης άβλαβης, από αψιά συνερισιά,
να κυκλοφέρουν στους ρυθμούς, που λιγοστά σκορπούν κλειδιά.

Τι, οι καντέντσες οι αργές, της θύμησης παλιά σουριά,
πηχυάζουν και φανίζουνε τ' απαριασμένα χρονικά,
και ρέγουλες αγαλιανές, ράβουν με κάντια τονικά,
για διάξεις, αχ, αστόχεφτες, φλάμουλα για μια λεφτεριά…

Κι όλοι της θύμιας οι αχοί, από πονίδια και χαρές,
λαφιάσματα κι αναγάλλια, στριφογυρνάνε ρυθμικά,
σε κάποιον σιγαλό χορό, σαν να 'χουν έμπει, ξαφνικά,
μ' ένα σπινέτο κει παλιό, που νότες του είν' ψαφαρές.

Κι ο κοντσερτίστας προχωρά, σ’ ένα φινάλε γιορτινό,
στο παιδολόγι της καρδιάς, σκορπώντας τον συνεπαρμό,
και σ' όσα πρωτογέλασαν, πικρό σκορπώντας συνειρμό,
για όσα δεν θα ακουστούν ξανά, σε φόντο σκοτινό.



 Στατιστικά στοιχεία 
       Σχόλια: 2
      Στα αγαπημένα: 0
 
   

 Ταξινόμηση 
       Κατηγορίες
      Συναισθήματα - Εικόνες
      Ομάδα
      Αταξινόμητα
 
   

 Επιλογές 
 
Κοινή χρήση facebook
Στα αγαπημένα
Εκτυπώσιμη μορφή
Μήνυμα στο δημιουργό
Σχόλια του μέλους
Αναφορά!
 
   

 
CHЯISTOS P
14-12-2022 @ 11:39
Έξοχοι οι αχοί της θύμιας σου !
Σπάνια βλέπουμε τέτοια ποιήματα !
-Ειρήνη-
16-12-2022 @ 18:30
Ατμοσφαιρικό... καταφέρνεις να ενώσεις το χθες και το σήμερα... έχεις δίκιο για τις μελωδίες και τα τραγούδια.. για ορισμένους (λίγους) ανθρώπους κάποια από αυτά είναι παραπάνω από απλώς νότες και στίχοι...

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο