| |
Άλλωστε ο ωκεανός
Υπήρξε πάντοτε
Λαμπρός οικοδεσπότης
Η θλίψη βέβαια
Είναι υπόθεση πολύ προσωπική
Ένας δρόμος πολυσύχναστος
Όπου όμως
Η άσφαλτος γίνεται έρημος
Όταν φεύγεις
Και μένει πίσω
Ένα είδωλο
Σε θολό καθρέφτη
Που σ' αποχαιρετά
Καθώς κατηφορίζεις προς τη πόλη
Το αδιανόητο κενό
Και η σιωπή
Άλλωστε ο ωκεανός
Υπήρξε πάντοτε
Λαμπρός οικοδεσπότης
Μα δεν συγχώρησε ποτέ
Όσους ανέμελα γελούσαν
j.k.291221
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
