| |
| | Chat (μέρος 1ον) |  | | | Όλοι έχουμε μέσα μας ένα μικρό Στάθη! Απόσπασμα από το διήγημα μου: CHAT | | |
Ο Στάθης μπήκε στο γραφείο του κατά τις οκτώ το βράδυ. Άνοιξε το μπαράκι έβγαλε το ουίσκυ και γέμισε ένα ποτήρι μέχρι τη μέση. Στη συνέχεια έβγαλε την παγοθήκη απ’ το ψυγειάκι κι έριξε τρία παγάκια στο ποτήρι. Οι κινήσεις του ήταν αργές, τελετουργικές, σαν να επρόκειτο για την προπαρασκευή κάποιου είδους μυστηρίου, που μόνον αυτός θα συμμετείχε. Αυτός και το κομπιούτερ!
Εδώ και κάμποσες μέρες, σερφάροντας στον μαγικό κόσμο του internet, είχε ανακαλύψει ένα site γνωριμιών. Στην αρχή από περιέργεια, άρχισε να μπαίνει στο chat-room του site και να συνομιλεί με άλλους χρήστες ή καλύτερα με άλλες, γιατί ο Στάθης ενδιαφερόταν μόνο για γυναίκες. Σιγά-σιγά η περιέργεια έγινε ενδιαφέρον και τώρα τελευταία έγινε ανάγκη. Τι ανάγκη μπορεί να είχε ένας επιτυχημένος επιχειρηματίας και οικογενειάρχης σαν κι αυτόν; Η δουλίτσα του πήγαινε μια χαρά, είχε μια θαυμάσια γυναίκα, τα παιδάκια του, τους φίλους του, τι στο καλό τον ήθελε αυτόν τον διάολο; Σαρανταοχτώ χρονών γομάρι να κάθεται και να συνομιλεί με δεκαπεντάχρονα κοριτσάκια, ή απροσδιόριστης ηλικίας ανέραστες καρακάξες; Μα αυτό ήταν ακριβώς που τον εξιτάριζε! Μπορούσε να γίνει όποιος ήθελε. Κανείς δεν ήξερε ποιος ήταν, πως τον έλεγαν, αν ήταν ψηλός ή κοντός, χοντρός ή λιγνός, καραφλός ή μαλλιάς και κυρίως κανείς δεν ήξερε την πραγματική του ηλικία. Πότε γινόταν δεκαοχτάχρονος φοιτητής, πότε εικοσιπεντάχρονος μουσικός, πότε σαραντάρης συγγραφέας, ανάλογα με τη συνομιλήτριά του, ή μάλλον καλύτερα ανάλογα μ’ αυτό που προσδοκούσε η συνομιλήτριά του. Έτσι λοιπόν ο Στάθης μ’ αυτόν τον τρόπο ξέφευγε απ’ την πραγματικότητα, γινόταν κάποιος άλλος, πιο νέος, με άλλο επάγγελμα, με άλλες σωματικές προδιαγραφές, με καινούργια ταυτότητα κι αυτό τον ενθουσίαζε!
Ήταν ένα παιχνίδι που δεν είχε ξαναπαίξει ποτέ στη ζωή του και που σαν παιδί δεν το είχε ποτέ φανταστεί. Ένα παιχνίδι μεταμόρφωσης, ένα παιχνίδι με τον χρόνο. Αλλά και με τους ανθρώπους! Μερικές φορές είχε τύψεις γι’ αυτή του την πλαστοπροσωπία, αλλά όταν το ξανασκεφτόταν κατέληγε στο ότι δεν έβλαπτε κανέναν. Ποτέ δεν είχε θίξει, ποτέ δεν είχε υποσχεθεί έστω το παραμικρό σε καμιά κι ας τον πίεζαν ορισμένες για κάποια συνάντηση. Ήταν ασυνήθιστα φιλικός, υπερβολικά ευγενικός, σχεδόν τρυφερός μ’ όλες τις συνομιλήτριές του. Σε βαθμό που αν ήξεραν ότι αυτός που εμφανίζεται με το ψευδώνυμο “ARIS-21” είναι ο ίδιος με τον “AHTO XORIS FTERA” και τον “EASY RIDER” να τον έπαιρναν με τις λεμονόκουπες! Ευτυχώς δεν το ήξεραν, ούτε κι επρόκειτο ποτέ να το μάθουν! Μέχρις εκεί όλα καλά. Όμως από προχτές που γνώρισε τη Βίκυ τα πράματα πήραν διαφορετική τροπή. “Γνώρισε”, τρόπος του λέγειν! “Επικοινώνησε”, καλύτερα. Τέλος πάντων εδώ και τρεις μέρες που μπήκε στη ζωή του η Βίκυ, ο Στάθης ξανάγινε ο εαυτός του. Ήταν πάλι ο γνωστός Στάθης με τη φαλάκρα του, την κοιλίτσα του, τα προγούλια του κι όλ’ αυτά τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα που συνέθεταν την προσωπικότητά του. Γιατί; Επειδή με τη Βίκυ αισθάνθηκε ότι πρέπει να είναι αληθινός. Του φάνηκε ότι κι εκείνη ήταν αληθινή, ή τουλάχιστον έτσι έδειχνε.
Η Βίκυ, όμορφη σαραντάρα, ξανθιά, ψηλή και χυμώδης, ήταν γι’ αυτόν ότι έπρεπε! Την περιγραφή την είχε κάνει η ίδια κι αυτό ήταν αρκετό για να οργιάσει η φαντασία του Στάθη! Στη Βίκυ νόμιζε ότι θα έβρισκαν τη λύτρωση όλες οι ανεκπλήρωτες επιθυμίες του, όλα τα κρυφά του πάθη, όλη αυτή η καταπίεση και η αλλοτρίωση που είχε υποστεί μέχρι τώρα. Η δημιουργία μιας σωστής και αγαπημένης οικογένειας, το κυνήγι του χρήματος, η επαγγελματική καταξίωση, το άγχος για τη διατήρηση όλων αυτών των κεκτημένων, τον είχαν σχεδόν γεράσει. Με τη Βίκυ νόμιζε ότι ξαναγινόταν νέος, ότι μπορούσε να αγαπήσει και να αγαπηθεί όπως τότε! Κι η γυναίκα του; Την αγαπούσε τη Νόρα, δεν την είχε απατήσει ποτέ, αλλά μετά από οχτώ χρόνια γάμου ο πειρασμός ήταν μεγάλος! Με τη Βίκυ, μέσα σε τρεις μέρες είχαν πει τόσα πολλά, είχαν ανταλλάξει τόσες σκέψεις που ήταν σαν να γνωρίζονταν χρόνια. Αμ’ το άλλο; Είχαν τέτοια οικειότητα απ’ την πρώτη τους κιόλας επικοινωνία, που δεν είχε τόσο καιρό με την ίδια του τη γυναίκα. Όλο “αγάπη μου” κι “αγάπη μου” τον αποκαλούσε η Βίκυ, ενώ αυτός δειλά-δειλά στην αρχή, απροκάλυπτα μετά, σε κάθε του φράση ξεκίναγε γράφοντάς της “μωρό μου”.
«Μπας και ξαναμωράθηκα;» σκέφτηκε ο Στάθης ανοίγοντας με τέτοια επισημότητα το κομπιούτερ του, σαν να άνοιγε την πόρτα καμιάς Maserati για να μπει μέσα η πριγκίπισσα του Μονακό. Σε λίγο θα ξεκίναγε το ηλεκτρονικό του ραντεβού με τη Βίκυ.
«Βίκυ, Βικάκι, Βικτωρία» μονολόγησε, εντελώς σαλεμένος.
Εκείνη τη στιγμή, χτύπησε το τηλέφωνο.
«Στο διάολο!» είπε αγανακτισμένος ο Στάθης. Ποιος αλιτήριος του χαλούσε αυτή την προσωπική στιγμή; Έπρεπε όμως να το σηκώσει, μήπως ήταν κάποιος σημαντικός πελάτης.
(συνεχίζεται)
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 10
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | αυγουστης | | | |
|
Ektoras_ath
24-09-2006 @ 02:26 | ::up.:: ::up.:: | | AETΟΣ
24-09-2006 @ 04:32 | Αυγουστη τα ειπε ολα ο Αγγελος...απλα εγω θα περιμενω
την συνεχεια.... ::up.:: | | ~ Εφυγα ~
24-09-2006 @ 04:51 | Βρε τι πάθαμε! Θα μας κάνει να περιμένουμε το επόμενο επεισόδιο! χαχαχα
Καλημέρα Αυγουστή! Είσαι σούπερ! ::up.:: | | agrampeli
24-09-2006 @ 05:51 | θα περιμένω με αγωνία την συνέχεια πάντος είσαι πολύ καλό συγραφέας ::smile.:: ::up.:: | | estia
24-09-2006 @ 06:46 | Περιμένω τη συνέχεια με το στάθη, α ρε στάθη,
Είσαι πολύ καλός Αυγουστή. | | Άθη Λ.
24-09-2006 @ 07:00 | Θαυμάζω πολλούς εδώ μέσα για το ταλέντο τους να γράφουν και ελεύθερες δημιουργίες και τραγούδια και Πεζά.. ένας είσαι και συ.. καλή συνέχεια και αναμένουμε το δεύτερο μέρος... ::smile.:: | | Dark Princess
24-09-2006 @ 11:51 | Wow!!Με εντυπωσιασε!!!Περιμένω λοιπόν και εγώ ανυπόμονα τη συνέχεια...
Είναι κάτι καινούριο...προτότυπο.Μπράβο ::up.:: ::up.:: ::up.::
Άφωνη. | | justawoman
24-09-2006 @ 11:51 | Kαταπληκτικό Αυγουστή, συμφωνώ με το Βραχνό σε όλα κι ας μην είμαι ειδική στην τέχνη του διηγήματος.
Δεν είναι μόνο που θα περιμένουμε αγωνιωδώς τη συνέχεια... είναι και το θέμα... όλοι μπροστά σ' ένα πισι είμαστε όλη μέρα.
Κι όταν τελειώνει η δουλειά... εδώ κι ευχαρίστηση.
Το πραγματικό της εικονικής ζωής μας!
χαίρε και πάλι χαίρε!
j
| | montekristo
24-09-2006 @ 11:52 | για να δουμε την συνέχεια... μεχρι στιγμης πολυ καλό ::smile.:: | | αυγουστης
24-09-2006 @ 13:39 | Ευχαριστώ πολύ που κάνετε τον κόπο και το διαβάζετε. Γράφτηκε πριν από ένα περίπου χρόνο και αποτελεί ένα από εφτά "σπονδυλωτά" μου διηγήματα, ηθογραφικού κυρίως χαρακτήρα. Θα το παρουσιάσω σε τρία μέρη, έτσι απλά για να μη βαρεθούμε! | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
