| |
Όταν τα μάτια μου σε πρωτοκοίταξαν
ένιωσα την καρδιά μου κερύθρα
Χάζευα το βυθό σου, την ηλιοφόρτωτη λιονταρίσια χαίτη απο τη μια και από την άλλη
Τη θλίψη από τον ήχο των ματιών σου
Και κρυβόμουνα αρτσούμπαλα σε αμήχανες
Κυκλικές στιγμές...μόνο όταν συναντούσα
Το βλέμμα σου πάγωνε ο χρόνος το χρόνο
Κι ένιωθα ασύλληπτο πανικό
Σε κάτι USB κρατημένες 3 φωτογραφίες
Και η οθόνη έγινε δέρμα στα δάχτυλα του χρόνου
Από το πρώτο δευτερόλεπτο ήξερα ότι θα διανύσουμε
Χιλιόμετρα ζωής
Ο ανομολόγητος έρωτας που έγινε δερματοστιξία
στην ψυχή μου και η ομολογουμένη αγάπη
Είσαι δικός μου άνθρωπος...από το πρωτο δευτερόλεπτο
ήξερα ότι είσαι κάτι σπάνιο
Στη κηδεία της μητέρας σου...ένιωθα την καρδιά μου να σπαράζει και να βγαίνει έξω από το σώμα μου...
Αυτό δε το χω ξανανιώσει...
Έβλεπα τη λύπη να σε χτυπάει κάτω σα χταπόδι και
τρελαινόμουνα που δεν μπορούσα να κάνω τίποτα για να σου πάρω τον πόνο.
Ποτέ δεν κατάλαβα τι αληθινά μας ενώνει εμάς...κι όμως είναι κάτι άλλο πιο βαθύ από έρωτες κι αγάπες, πιο βαθύ από χρόνο..Συντεταγμένες ψυχής
Κι εγώ απέναντι αρτσούμπαλη ηλιαχτίδα καταδικασμένη σε μία σιωπή με ηχώ του μυαλού σου τα βήματα...
Σήμερα γιορτάΖΕΙΣ...κι εγώ σωπαίνω...μα ακόμη κι έτσι φλυαρώ.
Κάποτε, χόρεψα ζειμπέκικο και με δάκρυα στα μάτια σου είπα πως όταν αισθάνεσαι...πρέπει να το δείχνεις το χρωστάς σε όλα τα χιλιόμετρα καρδιάς που έχεις διανύσει...
Έγραψα το ωραιότερο ποίημα με τις πιο όμορφες αόρατες λέξεις
Ζωγράφισα τον ομορφότερο πίνακα με τα πιο ακριβά αόρατα χρώματα...
Απόψε δεν επιτρέπεται να κλάψω..γιορτάΖΕΙΣ
Υ.Γ. Την κιθάρα την πήρα πίσω κάποτε...μου κράτησαν όμως νταβατζιλίκι τη μελωδία...μου πήρε πολλά χρόνια να ξανακούσω μουσική και να αισθάνομαι...
ΝΑ ΖΗΣΕΙΣ...ΓΛΥΚΟΧΡΟΝΗ ΦΩΣ ΜΟΥ....ΝΑ ΕΥΤΥΧΗΣΕΙΣ
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
