| |
| | Και τη ψυχή κομμάτια |  | | | Το σημερινό το έγραψα χωρίς να πονάω, δόξα τω θεό. | | |
Στη ρίζα της ελιάς
έκατσα κι` έκλαψα,
κουρασμένη, ιδρωμένη
διψασμένη,
βρήκα απάγκιο
να χωρέσω την
ασήμαντη ζωή μου.
Και μ` άκουσαν τα
πουλιά,
τα σπουργίτια κι`
οι μέλισσες,
μ` άκουσαν τα
μυρμήγκια της γης
και μου φώναξαν
πόσο τους
μοιάζω.
Είχα κάνει δρόμο,
δρόμο με βάτα
κι` αγκάθια,
με κολλιτσίδες
στις γκορτσιές
πλάι.
Κι` είχε χώμα
και σκόνη.
Κοκκινόχωμα βουνά
κι` όλο προχωρούσα
με τη ψυχή
στο στόμα,
να` βρω τον ίσκιο
της ελιάς,
να μου σκουπίσει
το κάματο
της μέρας.
Βαρύ φορτίο
αδερφέ μου,
βαρύ φορτίο,
για όλα τα νηστικά
παιδιά,
με τα μελαχρινά
μουτράκια.
Κι` ήμουν τόσο
ασήμαντη
με δυο χέρια
αδειανά
και τη ψυχή
κομμάτια.
11-1-2023
Αδαμοπούλου Γεωργία
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
koyloykakoselias
11-01-2023 @ 10:42 | ::up.:: ::up.:: ::up.:: Καλημερα Γεωργια | | Κων/νος Ντζ
11-01-2023 @ 23:04 | ::love.:: ::love.:: ::love.::
Βαρύ φορτίο αδερφέ μου, βαρύ φορτίο,
για όλα τα νηστικά παιδιά, με τα μελαχρινά μουτράκια.
Κι` ήμουν τόσο ασήμαντη με δυο χέρια αδειανά και τη ψυχή κομμάτια!!! | | Αγιοβλασιτης
11-01-2023 @ 23:23 | ::theos.:: ::theos.:: ::hug.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
