Μια λάμψη έξω απ' το παράθυρο
μου θυμίζει τ' άστρα των ματιών σου
που μετρούσα
όταν ήμασταν αγκαλιά κάτω από μια αυγουστιάτικη πανσέληνο
και μιλούσες, μιλούσες, μιλούσες...
κι όλη η φύση, μαζί κι εγώ, κρατούσαμε σαν φυλαχτά κάθε άγια, πολύτιμη συλλαβή σου
σαν να ήταν ευαγγέλιο
μια λάμψη έξω απ' το παράθυρο
μου θυμίζει τους ήλιους των χειλιών σου
που σχημάτιζαν ένα μακρύ χαμόγελο
φώτιζες κάθε σκοτεινή χειμερινή γωνιά
κι όταν χανόταν κάθε ελπίδα στον κόσμο
ήξερα πώς κάπου εκεί στον ουρανό του έρωτα
βρισκόσουν εσύ κι έλαμπες εκτυφλωτικά
κι ας σ' αγκάλιαζε ξένο αεράκι...
