| |
Μόνοι κι οι δυό...
Ποτέ δεν πίστεψες την όλη μου αλήθεια
ποτέ δεν είδες πόσο ήμουν τρυφερός
ποτέ δεν άκουσες τι χτύπαγε στα στήθια
κι ούτε αισθάνθηκες πως σού ‘μουν σταθερός
Είχες την τάση να με βγάζεις «εκτός νόμου»
και την ευθύνη να μου ρίχνεις συνεχώς
κι έγινες πίκρα μου και κόμπος στο λαιμό μου
κι έμενες μόνη, μα κι εγώ πιο μοναχός
Κι έγιναν όλα μας τα «πρέπει» μια συνήθεια
ένας αμφίρροπος αγώνας και καημός
κανείς δεν νοιάζεται τον άλλον για βοήθεια
κι ανθίζει μέσα μας η θλίψη κι ο χαμός…
-.-
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
