| |
Εκείνο το λευκό, μικρούλι γιακαδάκι
που ήτανε στρογγυλό, είχε και δαντελάκι.
Το περιστέρι στο λαιμό, που είχαν οι φτωχοί
και δεν λερώθηκε ποτέ, γιατί είχε ψυχή.
Ένα στολίδι γιασεμί, της μάνας της Ελλάδας
που ομόρφαινε και γλύκαινε, τα χρόνια σοροκάδας.
Με τη γαλάζια τη ποδιά, σαν άνθιζαν τα νιάτα
κι` ήταν τα καλοκαίρια μας, μικρά παιδιά, φευγάτα.
Πως το θέλε η αγνότητα, πόσο το είχε τιμήσει
γι` άλλους ήταν τίποτα, για άλλους ήταν ζήση.
Μύριζε δάφνη και Λαμπρή, μύριζε περηφάνια
ήταν το χάδι του φτωχού, ήταν και τα στεφάνια.
Στεφάνια που χαν οι φτωχοί, μες στο σχολειό στη τάξη
έφυγαν οι χειμώνες τους κι` έμεινε το μετάξι.
Το κουκουλάκι το τρανό, σ` εκείνο το μελίσσι
που άγιοι και θεοί, το είχαν ευλογήσει.
Γιατί ήτανε της μάθησης, ήτανε των γραμμάτων
ξυπόλητων και νηστικών, της γης των αοράτων.
Λευκό και μπλε της γαλανής, στην άμμο ένα κοχύλι
σαν έτρεχε το δάκρυ μας, στα παιδικά τα χείλη.
Μια παρηγόρια ήτανε, περίσσια ομορφάδα
και τράνευε και ψήλωνε, έμοιαζε στην Ελλάδα.
Το γιακαδάκι το λευκό και μια κορδέλα στα μαλλιά
πόσα δεν θα σας έλεγαν, αν είχανε μιλιά.
Φίλο είχαν τα γράμματα, μορφές μες στα τοιχεία
μορφές της επανάστασης.......παιδιά ελευθερία.!!!
Εκεί που λείπανε λουστρινάκια, άνοιγαν τα ουράνια
ελιάς τα λιανοκλάναρα, σκότωναν την αφάνεια.
Τα γιακαδάκια τ` άστρα μας, χασέ τα είχε η μάνα
ψήλωνε θέριευε κι` αυτή, χτυπούσε η καμπάνα.
Μάνα μου, γέλα, τα γράμματα, τα έμαθα μοναχή μου
κι` όλο το άσπρο το χρωστώ, σε σενανε καλή μου.
30-1-2023
Αδαμοπούλου Γεωργία
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
