| |
Κάθε που το αύριο πονάει,
χάνομαι.
Σε φλέβες οριζόντων σκορπίζω
[μέμφομαι]
το είδωλο του καθρέφτη σαν κυττάει
παράταιρα
σε σκιάσεις του φωτός π΄ αναγνωρίζω
ενδιάμεσα.
Τ’ όνειρο πάντα προσπερνάει
σαν σύννεφο
ομίχλης υγρασία που σκουριάζει
[τον σίδερο]
μέσα στο αίμα όπως κυλάει
τα ενδόμυχα,
σε φωτιές κι αναταράξεις κομματιάζει
τα εσώψυχα.
Οι νύχτες που περνάνε δίχως χρόνια,
χωρίς φωνές,
στήνουν στα πλοκάμια τους τις ήττες
[και τις σιωπές]
επάνω στα ουράνια και στα χθόνια
όπως φωτίζονται
με τις μέρες που γεννιούνται οι πίκρες
και καθρεφτίζονται.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
