| |
| | Γεμόφεγγο του χιονιού |  | | | Καλή Κυριακή με πανσέληνο σε όλες και σε όλους. | | |
Της πείνας γεμοφέγγαρο, αγαλιανά γλιστράει,
στον ουρανό αθόρυβα, κι απόκρυφα μετράει,
μιας στείρας γης, γιαλούσικης, τη θλιβερή λιγνάδα,
σαν, μ' αλαμπές τ', παιδέβεται, να σβήσει-της χλομάδα…
Φέξη του κακοσήμαδη, απάνω της απλώνει,
παίζοντας με τα σκήματα, που σκιάδες τα χρεώνει,
απόκοσμα φαντάσματα, στης χειμωνιάς ζοφάδα,
τράτο δεν έχει φώσι του, να σπείρει χρωμεράδα...
Νωρίς, τι κρίμα που 'φτασε... Δεν θα 'χει για παρέα,
της μυγδαλιάς τα λούλουδα, σε ρούγα του μοιραία,
απ' το κρυερό απόμουχρο, μέχρι την αβγηνάδα,
παρηγοριά, πως στέρφα γης φορά κάποια σπολάδα…
Μα, συ που ρίχνεις του ματιές, αριά και που, λαθραία,
μη λησμονάς, ξανά μοσκιά θα 'ρθει, και πως ακραία,
της σκέψης αποστάγματα, να καρτερούν στη ράδα,
τάξε, και μην αφήνεις-τα, ν’ αρμέγουν-σου γλυκάδα…
Ένα φεγγάρι είν' απλά, στης αγγαστριάς του μέρα,
κι αν στέρφα γης δεν το ψηφά, σαν πρόσβαρη φοβέρα,
εσύ τι το λοξοκοιτάς, και στην καρδιά σου κρυάδα,
πέφτει, πως στ' αστροζούδι σου, σκορπά, τάχα, στρυφνάδα;
Το δρόμο τ', άσε, να τραβά, στον κρυαδερό αιθέρα,
κι ανάχλιανε, με λόχη του γέλιου σ', τη βεγγέρα...
Ξανά σα φτάσει έγγομο, οι σκούληκες αράδα,
και οι κοκκινολαίμηδες, θα σέρνουν σερενάδα...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
koyloykakoselias
05-02-2023 @ 10:17 | ::up.:: ::up.:: ::up.:: | | -Ειρήνη-
08-02-2023 @ 14:55 | Απόκοσμο το γεμοφέγγαρό σου, σαν του Λόρκα. Διαφορετικό και το φως του... έχει μια μυστηριακή ομορφιά, σαν το ποίημά σου.
Μου άρεσε πολύ η 2η στροφή - τα παιχνίδια του φεγγαριού - και το 2ο δίστιχο της 3ης στροφής, η σκέψη πως τα λουλούδια της αμυγδαλιάς είναι ο θώρακας της γης, τα μόνα που ζουν τέτοια εποχή.
Είμ` ένας κύκνος στρογγυλός μες το ποτάμι,
είμ` ένα μάτι στα ψηλά καμπαναριά,
και μες στις φυλλωσιές
φαντάζω ψεύτικο φως της χαραυγής.
Κανείς δε μου γλυτώνει εμένα!
Ποιος κρύβεται;
Ποιανού το κλάμα γροικιέται μες στο χέρσο κάμπο;
....
Αχ, πως κρυώνω! Οι στάχτες μου – μέταλλα κοιμισμένα –
ψάχνουν σε κάμπους και βουνά της φλόγας την κορφή να βρούνε.
Όμως το χιόνι με κουβαλάει στις χαλαζένιες πλάτες του,
και με βυθίζει όλο παγωνιά στα χαλκοπράσινα βαλτονέρια.
Φ.Γκ.Λόρκα | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
