| |
Ήταν καιροί λυπητεροί
λάβα, φωτιά στο δέρμα
σαν είχε σβήσει το κερί
κι` όλοι φωνάζαν τέλμα.
Ήταν καιροί του σκοταδιού
νόμος, τάξη και θρησκεία,
κάψιμο του μικρού παιδιού!!!
απ` τη μεγάλη εξουσία.
Ήταν καιροί λυπητεροί
στα άδεια μας τα χέρια
προσμέναμε κάτι να` ρθει
να` ρθει με τα μαχαίρια.
Να κόψει, να αφανίσει
το σάπιο από τη ρίζα,!!!
σάλπιγγα να ηχήσει
για τη στερνή παρτίδα .
Ήταν καιρός, χρόνος βαθύς
κει που θεριεύει ο πόνος
δεν είχες κάπου να πιαστείς,
ένας οδοιπόρος μόνος.
Βγήκες κι` έβαλες μια φωνή,
τον κόσμο να τον σώσουμε,
φωνή τραχιά, φωνή βραχνή
και την αγάπη ας δώσουμε.
Πέρα στα στάχια την αυγή
χρυσό να` ναι το στάρι
να ξημερώσει χαραυγή
ν` ανάψουνε οι φάροι.
Το γκρίζο να` χει χρώμα
κόκκινο του φιλιού
μια προσευχή ακόμα
στον ήχο του βιολιού.
Να μερέψουνε τα πάθη
το φως Λαμπρής να` ρθει
για την ειρήνη, την αγάπη
ροδιά να στολιστεί.
Άσπρα ανθάκια και καρπούς
την ομορφιά από τη ρίζα
ήταν σ` εκείνους τους καιρούς
που τον θεό τον είδα.
21-2-2023
Αδαμοπούλου Γεωργία
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
