| Αναρωτιέμαι τι είμαι εγώ
μήπως και είμαι η σκιά μου,
ή μία ερωτευμένη με την ύπαρξη ηχώ,
από την σκόνη μου στο μέλλον σε ένα δάσος.
Σίγουρα είναι ο κόσμος μια κοιλάδα,
σε μια κτίση που σωπαίνει σα νεκρή,
στο κέντρο μια σταγόνα διάφανη ζητά,
καποιον ωραίο λυτρωτή για να την πιει.
Μην είναι δάκρυ αλληλεπιδράσης ψυχων
η μία σταγόνα απ την πρωινή δροσιά τους,
μοιάζουνε ίσες ως προς τον λυρισμό,
μα και την ματαιοτητά τους.
Ίσως να είναι και οι δύο ενωμένες,
χωρίς να ξεχωρίζει η μία από την άλλη,
σαν την ζωή που τόσο απέραντα αγαπώ,
μα και τον πόνο για όσα πρέπει να μου μάθει.
|
![](skin/images/spacer.gif) | ![](skin/images/spacer.gif) | ![](skin/images/spacer.gif) | ![](skin/images/spacer.gif) | ![](skin/images/spacer.gif) | ![](skin/images/spacer.gif) | | Στατιστικά στοιχεία | | ![](skin/images/spacer.gif) | | Σχόλια: 4 Στα αγαπημένα: 0
| | ![](skin/images/spacer.gif) | | | | ![](skin/images/spacer.gif) |
|