| |
δέχομαι με δέος την αγωνία
και του οίστρου τ’άρρυθμα φαινόμενα
έξω φωτός και ήλιου η σιωπηλή ανία
ήρθε ένα άχρονο πρωί,την πρόσμενα
είδος επανάληψης η εικόνα
είναι βουλή και έργο του προορισμένου
του γνώριμου,του περιττού μου αγώνα
και μέριμνα κριτή, του πρεπουμένου
προς τι η μεμψιμοιρία;δεν αρκεί
το κατάντημα ιδού το,δίχως σχήμα
και κάμτεται το γόνυ ενόσω ζεί
στο αντίκρυσμα του νιώθω και το κρίμα
μορφή η αιωνιότητα κι αν παίρνει
μόνο πομπές αχλύων,θύελλες διαβαίνουν
καμμιά επορροή η εποχή δεν φέρνει
μα των μηνών οι μέρες επιμένουν
με ραβδί επώμου γυρεύω μονοπάτια
ερημίτης που ως χθές μ’εκλειε το χιόνι
φώτα των Δυσμών άντικρυ στα μάτια
και το τραγούδι κρυστάλλινο αηδόνι
του απροόπτου το ανθρώπινο μ’αγγίζει
να πιστέψω δεν τολμώ,θάταν επιεικές
κάτι ως απαρχή του χρόνου αναβλύζει
με καταπλήσσει τούτο το μέγα απαθές
το ελάφι φάνηκε μες στην σελήνη
σαν αποκάλυψη καταμπροστά μου
παρηγοριά κι ελέη βουίζει η κρήνη
άστρο που τόσο αντιφεγγίζει η χαρά μου
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
