| |
Προσπαθεί η ψυχή μου να ξεφύγει
Από τις παγίδες των δαιμόνων
Από τη γοητεία, των δαιμονικών ανθρώπων
Και από τις σκέψεις που μου βάζουνε φωτιά
Όνειρα γεμάτα αδιέξοδα διλλήματα
Μέσα στη θλίψη, την ντροπή και τη λαγνεία
Εικόνες παράξενα ανατριχιαστικές
Για ένα γελοίο σώμα, για ένα άρρωστο μυαλό
Χρόνια τώρα πονάει η καρδιά μου
Μέσα στα λάθη μου βυθίζομαι ή στο ποτό
Πάντα μικρός, πάντα απροστάτευτος
Τόσο ανήμπορος το δίκιο μου να υπερασπιστώ
Κι έτσι αφήνω το φτωχό μου εαυτό
Εκτεθειμένο στο χαλάζι και στον παγετό
Μόνος ματώνω τις παλιές μου τις πληγές
Και αν αξίζει η ζωή μου συχνά αμφισβητώ
Γιατί να ζω μες την ντροπή; Είναι ανάγκη;
Με ένα γελοίο σώμα και ένα άρρωστο μυαλό
Να συνεχίζω ίδια τυφλός τα ίδια λάθη
Σφιχτοδεμένος σε ένα πείσμα στο κενό
Φταίει που θέλω και εγώ να υποφέρω
Έτσι μου μάθαν, δε μπορώ να γιατρευτώ
Από την τύψη και το φθόνο δε ξεφεύγω
Σε κάθε ικρίωμα εγώ πρώτος θα ανεβώ
Και με τρελαίνει, δε μπορώ να δραπετεύσω
Όμως το σκέφτομαι πολύ συχνά εδώ
Εδώ, που μοιραία ο χρόνος μου τελειώνει…
Έξω ξημέρωσε, θα πλυθώ και θα ντυθώ..
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
