| |
ΉΤΑΝΕ ΔΙΧΩΣ ΆΚΡΗ
Σταμάτα να μ’ ακολουθείς
δεν ξέρω που πηγαίνω
σ ’αυτό τον δρόμο αν χαθείς
με ξέρουνε σαν ξένο
Το νήμα που κρατούσαμε
ήτανε δίχως άκρη
κι’ όταν το καταλάβαμε
ήταν αργά για δάκρυ
Όσο το τυλίγουνε
βλέπεις δεν τελειώνει
την άκρη του κρατούν
τα λαμόγια και οι κλώνοι
Όσοι τα νήματα κινούν
εμάς κλωθογυρίζουν
κι’ όλα τα τρένα στους σταθμούς
μόνο για μας σφυρίζουν
6-6-18
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
