| |
Ήταν οι τοίχοι στο σχολειό, που μίλαγαν...η Ελλάδα
τοίχοι της Επανάστασης κι` ολόφωτη μια δάδα.
Εκείνες οι ηρωικές μορφές, που` χαμε μείς καντήλι
κι` άναβε για τη λευτεριά, δικαίου! το φιτίλι.
Έλεγε ο δάσκαλος, παιδιά....για τον Κολοκοτρώνη
ψηλώναμε, θεριεύαμε, στου γαλανού τ` αλώνι.
Έτσι διαβήκαν οι καιροί, με της πανώριας χάρη
στα σχολικά βιβλία μας, που 'εφεγγαν οι φάροι.
Στα καραούλια του Μωριά, ζωντάνευαν τα γιαταγάνια
κι` είχαμε κρίνα στη καρδιά, στη τόση μας αφάνεια.
Στα σχολικά τα χρόνια μας, γνωρίσαμε το Διάκο
τον Καραισκάκη στ` άλογο. Με άσβεστο...τη υπερμάχω.
Τα τσιπουργιάνια στην αυλή, που μάθαιναν ιστορία
κι` έρχονταν και ζωντάνευαν, τα φτωχικά τοιχία.
Κι` έμεινε μέσα στη ψυχή, μια πέρδικα καμαρωτή
η Μαντώ, η Μπουμπουλίνα, στης επανάστασης γιορτή.
Μεις....είχαμε το γαλανό, μες στη ψυχή ελπίδα
και περηφάνια!!! στ` αψηλά! Για τη γλυκιά πατρίδα.
Κι` όπως αλλάζαν οι καιροί, ποιος ξέφτισε το τοίχο
μείναμε όλοι μας γυμνοί, μια ψαλμωδία δίχως ήχο.
Έκαμαν τα στεφάνια μας, μια αγκαλιά χορτάρι
σβηστά το φως, η χαραυγή, σβηστήκανε οι φάροι.
Με την καρδιά μας στ` όνειρο, τρανέψαμε!!! ΜΕ ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ!
μες στη ψυχή μας βάλσαμο, για την γλυκιά Ειρήνη!
Κι` από σκαλί, σ` άλλο σκαλί, το τοίχο δεν ξεχάσαμε
κρατήσαμε, ΨΗΛΑ ΙΣΤΟ! και ένα τραγούδι πιάσαμε.
Στων Ψαρών!!! την ολόμαυρη ράχη. Πατρίδα ποιος εσέ πατά
κι` έτρχε το δάκρυ μας...στων αγορών τα μετρητά.!
Στο Λιμποβίσι βράδιασε! κι` έχει χιονιά και κρύο
στους τοίχους ήρθαν βάρβαροι, σ` εκείνο το σχολείο.
Που έλεγε ο δάσκαλος...παιδιά, δόξα έχει η Ελλάδα μας
κι` έμεινε μια μολυβιά! η φωτισμένη δάδα μας.!!!
Τώρα ένα μαύρο σύννεφο, σκεπάζει το γαλάζιο
εδώ σε τούτη τρισεύγενη, εδώ σε τόπο Άγιο.
Κι` ίσως με χρόνους με καιρούς--Πάλι δικά μας θα` ναι--
γιατί έμεινε η ψυχή εκεί!!!! στους τοίχους που μιλάνε.
--Όταν εκάμαμεν την Επανάσταση, ωδή στο Κολοκοτρώνη!
Νιούτσικη ελιά φύτρωσε, στο βράχο και ψηλώνει.
25-3-2023
Αδαμοπούλου Γεωργία
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
