| |
Η ασφυξία της εποχής επείγει
Δανείζομαι από κάποιο αγεράκι
Η δροσιά του όμως μου μοιάζει λίγη
Και ζητάω ένα καλό βοριαδάκι
Κι ήρθε έφτασε με τα ενδόμυχά του
Χωρίς έξαρση χαμογελώντας
Και μ' όλα τα διακοσμητικά του
Στα λευκά χεράκια του βαστώντας
Στην έκσταση αφέθηκα εδωσα λαβή
Μες στο παράφορό της να βυθιστώ
Ανοίγω να την πάρω με δόση αργή
Χωρίς στολή δισταγμού να δροσιστώ
Το κορμί ευφραίνεται και γυαλίζει
Κι ολοένα συμμετρικά ανεβαίνει
Παίρνει κι εμένα όπου συνεχίζει
Στον εγκόσμιο χρόνο που θ'απλώνει
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
