| |
Δροσίζει ο στίχος σου
Σύνεργο του έρωτα,χρυσάφι
Στην σαρκα και στην όψη
Ευωδερή λαχτάρα
Δικό σου έίναι το θάμα
Και τα πολλά και τα μεγάλα
Οι ολονύχτιες μου το ξέρουν
Κρύβω τα ένστιχτα μου
Μου φτάνουν τα λίγα απ τα πολλά σου
Κι όσα θαρθούν κατόπι
Αταίριαστα κι ανάξια
Κι αστόλιστα ξεθωριασμένα
Τα σπρώχνω μακριά τα διώχνω
Στην άκρη και στ'απόμακρα
Και μάκρος δεν γνωρίζω.
Άγουρος ειμαι στ'απάτητά σου
Τα ζαχαρένια,τα τρελά,τα λαμπερά σου
Μα ίσκιος του ίσκιου σου εγώ
Οπου πόρτα στέκω
Κι οπου ερημιά προσμένω
Και στο ξεφάντωμα του στίχου σου
Τη φωτιά που καίει αφήνω
Και ψήνομαι στα πόδια σου
Με τ'άξια της ψυχής μου
Κι όλο θωρώ τ’αθώρητα σου
Κι ολο μιλάω μαζί σου
Γιατι στη γλώσσα των απλών
Τα λόγια πάντα μετρημένα
Και ρίμες και λογάκια μου
όλα για σε γραμμένα..
Κι όλο κινώ απ το νησί
Και πάω κατά τη Δύση
Αν έβρω κατώφλι καρτερώ
Κι αν έβρω σπίτι μπαίνω
Είναι πολλυ το πείσμα μου
Κι ελάχιστη η οργή μου…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
