| |
| | Πρωταπριλιά |  | | | Καλό μήνα σε όλες και σε όλους. Με μια μινουανέτα... | | |
Τ’ Απρίλη, μ’ ήβρε, αρχτική, σε λιόξανθη ακρογιαλιά,
θαρρώ, αλήθεια, απ' του νου, ότι ξεγλίστρησε κελιά,
που έχουν, νείρατα, εκεί, πριν φτερουγίσουν, τη φωλιά…
Μα, ήταν τόσ' απαρθινή, στης βάλης μου την τραχηλιά,
με μάτια μες στην αλαμπή, με τα χυτά της τα μαλλιά…
Αχ, ψέμα ποιό είν' σαν αυτό, π' αχνιάζεται πρωταπριλιά;…-
Μισίδια είχε γελαστά, στο μέτωπο μπουκλί σαλό,
χέρια μ’ αλάβαστρου θωριά, δέρμα, στο μπάτη, ριγηλό,
ανάερο βηματισμό, κάποιας ξωθιάς το σφριγηλό,
κορμί… Και για σεβντά, αν πω, δίκιο θα έχεις, με θαλλό,
των δεντρικών, να πεις, ψελλά, πως γιώθηκε ρηχό μυαλό…
Από το στόμα το γλυκό, μια μελιστάλαχτη φωνή,
αιφνίδια έρμιασε αχτή, με μέριασε σε μια μονή,
και βούρες ρόδινες, σιμά στ' αφτί μ', που έσιαχναν χωνί,
στείλαν βαθιά μες στην ψυχή μ’, μόσκο απ' ανθιστό κλωνί.
"Λεβέντη, αγκαλιά ζεστή, έχω, αν τρέμεις τη βραδιά,
κι άστοργο χρόνο που κυλά, έλα σου δίνω τα κλειδιά,
ν' ανάψουμε, μαθές, φωτιά, σ' αποσπερνή σου αμμουδιά".
Της είπα "ναι" και τη νυχτιά, την σπρώξαμε να βγει, μαζί,
μάρτυρες ήταν τσαγανοί, κι ένα φεγγάρι κρεμεζί.
Μα όταν ήρθε το πρωί, σκαρμό δε βρήκα στη γιαλιά…
Που πήγανε οι σιργουλιές, τα που αλλάξαμε φιλιά,
μήπως τα πήρε θαλασσιά, που συνηθίζει το γιαλό,
να τον ξεπλένει κάθε που, τον πιάνει κάποια πλησμονή;
Μπορεί, αλήθεια, το μυαλό, να ξεγελάσει η καρδιά,
και με σκιρτήματα τρελά, να κάνει-το γιορτές να ζει,
μες σε καλπιές, ωσάν κι αυτές, π' αχνιάζονται πρωταπριλιά;…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
-Ειρήνη-
02-04-2023 @ 01:12 | Θυμόμουν τις δυο πρώτες πρώτες σου και τις ξαναδιάβασα. Με πήγες πίσω, professorark... και είχα την ίδια αίσθηση και ταυτόχρονα διαφορετική που τις ξαναδιάβασα... λοιπόν, αν καταλαβαίνω καλά, σε βρίσκει το ψέμα, πανέμορφο, ελκυστικό και ποθητό, αλλά ψέμα, οπότε προφανώς και γίνεται αυτό που ρωτάς, γι' αυτό και το μυαλό καλά θα κάνει να μη δίνει σημασία στα σκιρτήματα της καρδιάς επειδή αυτή πρωτίστως ξεγελάει τον εαυτό της... και στο τέλος πληγώνεται... κι όσο πιο όμορφο είναι ένα ψέμα, τόσο πιο πολύ θα ψάχνει μετά και δε θα βρίσκει τίποτα... μου άρεσε πολύ που ξαναείδα τέτοιας μορφής ποίημα... | | Κων/νος Ντζ
03-04-2023 @ 11:56 | ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: Ιδιαίτερο και διαφορετικό! | | χωρίς λόγια
03-04-2023 @ 23:33 | μαλιστα | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
