| |
ΉΤΑΝΕ ΧΡΥΣΑΦΈΝΙΟ
Το παραμύθι που έλεγες ήτανε χρυσαφένιο
με την λάμψη του άναβε φωτιά
έλιωνε την αγάπη μου με χάδι τιποτένιο
σαν διάτων έλαμπε στην αστροφεγγιά
Σε ποιας ανατολής την χάση μετά από ιερούς σπασμούς
θα πω στο όραμα να φτάσει ν’ ανέβει πάνω σε βωμούς
Αφού ο έρωτας άρχισε με όρκους να μιλάει
έχει ανοίξει τα φτερά και γι'αλλού πετάει
Θα φύγω θα ξενιτευτώ να πάω προς την δύση
που δεν μεθούν με ήλιο θάλασσα κι’ ουρανό
εκεί για να σε φιλήσουνε χρειάζονται μεθύσι
και το πρωί ρωτάνε πως βρέθηκα εδώ
28-7-18
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
