| |
Αθύμητο στην τσέπη μου, μονάτο λεφτοκάρι,
σπερνοί, τ' αδέρφια τ' άρπαξαν, της χειμωνιάς, κουρσάροι…
Aχ, βούρα ολογιόματη, να 'χα εκεί, μακάρι,
να φέρω τραταμέντο-σου, της έγνοιας μου ζυμάρι,
τέτοια βραδιά π’ ανάζερβο, είναι μονό κλινάρι,
βραδιά οπού στολίστηκα, ως νύχτερο ψυχάρι,
βραδιά οπού ξεσκόλισα, σεβντά αλφαβητάρι,
τέτοια βραδιά, π’ ανάπιασα, τρίγοργα σαν κανάρι…
Κι αν είν' η σερμαγιά μ' λειψή, φερνή μ' δεκατισμένη,
θα την περάσω της αβλής, αλτάνα πλουμισμένη,
κι από μπαξιάνα κορφινή, στο φράμα κουρνιασμένη,
θα κόψω χιόνασπρο ανθί, με σφύξη συγχυσμένη,
απ' αρπαγής αναγκεμό, και χάλαση βιασμένη,
κι ανάργητα θα φτάσω κει, οπού ‘σαι φωλιασμένη,
σιμά σε ώρια μουζελιά, φλωροπρασινισμένη.
Σε απριλιάτικη νυχτιά, με ούφα μουσελίνας,
θα μ' οδηγεί, μουρμουρητός, χαβάς κάποιας τσαχπίνας,
πέρδικας που με καρτερεί, και φεγγαριάς σειρήνας,
οι αλαμπές, που διαπερνούν, στρωσίδια οπαλίνας,
κι απλώνουν, πέπλα, σ' ώμους γης, ρόδινης οργαντίνας,
με τρυφερότη καρατζά, που ‘ναι σκεπός λαφίνας…
Καρτέρεβε, και σ' αγκαλιά της προσμονής, τα θάρρη
μη χάνεις, ότι θα φανώ, στο που βαστάς τιμάρι,
στης έλισας τη ριζολιά, και μη θαρρείς κουμάρι,
πως είναι η αγάπη μου, ή τζόγος με το ζάρι,
παρά καρδιάς μου ακριβό, πλουμί, μαργαριτάρι.
Αν σου φανεί για φτωχική, χάριση μ' νοσφισμένη,
αξία στο κεραστικό, δίνει καρδιά λουσμένη,
με σ' αρμονίας τη μοσκιά, στη φρόντιση δοσμένη,
που με θωριές διαβατικές, αρνείται να 'ν' χρωσμένη.
Κι αν την αγάπη μας κεντούν, αμέρεφτης μιας πείνας,
βελόνια, είν' η χωρισιά, που σε γανιά ρουτίνας,
τη σώζει από του μοχού απλάδια και λειχήνας.
Και κάποιες νύχτες σαν κι αυτή, μ' ολόγιομο φεγγάρι,
που σ' αλαμπές του ροδαλές, συντρέχει-μας μ' αγιάρι
Κι ίσως και κάποια φουντουκιά, που μέλισσες προσμένει…
Θα 'ρθω, κι ανάγκεψη, μαθές, δε θα 'χω για φανάρι,
το φεγγαρόφωτο αρκεί σε ρούγα γνωρισμένη,
σε ρούγα που αντιλαλεί, στον ήχο σονατίνας,
που τραγουδά μια κοπελιά, χωρίς να 'χει στριψάρι,
χωρίς τα τέλια να χτυπά, σε άρπα κουρντισμένη,
δίχως δοξάρι και ζυγό και χρεία μιας σουρντίνας
παρά με χείλια, που καημού ξεκλώθουν το κουβάρι,
κι έφκουνται για μιαν αγκαλιά, σε νύχτα ροδισμένη.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
