| |
Μάθαμε να σ` αγαπάμε γαλανή
στο κοκκινόχωμα παιδιά
στους τοίχους ήτανε τρανή
στ` άσπρα ντυμένη η λευτεριά.
Κει που δεν είχαμε ψωμί
με μια κορδέλα στα μαλλιά
κει που περσεύαν στεναγμοί
κι` είχανε οι θεοί μιλιά.
Έλεγε ο δάσκαλος.... ο γέρος του Μωριά
και έβλεπες μια μορφή στο τοίχο
με καρυοφίλια και σπαθιά
και της ανδριωμένης τον ήχο.
Στα χαλίκια, στα στουρνάρια
ψηλώναμε στις παρελάσεις
κι` άφηνε ο ύμνος αχνάρια
στα σύννεφα να φτάσεις.
Στα ρείκια και στα ριζιμιά
μεις ξέραμε τον Καραισκάκη
γνωρίζαμε τη κλεφτουριά
του Ρήγα το γιατάκι.
Κι` είμαστε ήρωες τρανοί
στις μύξες, στη φτωχολογιά
είχαμε σημαία γαλανή
που πάλευε με τα θεριά.
Έτσι μαγικά αγαπήσαμε τη πατρίδα
κι` είχαμε δέκα οργιές ουρανό
που ομορφότερη ποτέ δεν είδα
στης φτώχειας κείνο σκηνικό.
Μάθαμε ν` αγαπάμε τα χώματα
στου μονοθέσιου την αυλή
κι` είπαμε, έχουμε αξιώματα
το Διάκο και τον Διγενή.
Στις σχολικές τις παραστάσεις
μια Αμαλία στο χορό
ήταν φτωχές οι περιστάσεις
μα χόρταινε η ψυχή θαρρώ.
Έτσι μάθαμε ν` αγαπάμε τη πατρίδα
μ` ένα σπαθί και ένα κοντάρι
στα βιβλία έγραφε στερνή ρανίδα!!
και στη ψυχή μας φάροι.
Απλά, ιδανικά μας οι μορφές
δίχως μισαλλοδοξία στη ψυχή
ήταν στο Ζάλογγο οι κορφές
η λευτεριά που είχε μορφή.
Μ` άσπρο φουστάνι υψωνόταν
ως του Βουλκάνου τη κυρά
η λευτεριά, τρανή φαινόταν
στα μάτια μας τα παιδικά.
Πέρασαν χίλιοι χρόνοι και καιροί
πέρασαν μύριοι βαρβάροι
μάθαμε τι είναι οι λαοί
κι` είπαμε, περιστέρια σμάρι.
Πότε θα πετάξουν στη πλάση
για τις γλυκές πατρίδες
πότε η ώρα θα` χει φτάσει
οι παιδικές μας οι σελίδες.
Φως να γεννούν, χρυσό στάχυ
εκατομμύρια άσπροι γερανοί
χρυσή σοδειά μες στο λιοστάσι
χρυσό ξωμάχου το υνί.
Έτσι εμείς αγαπήσαμε τη πατρίδα
μ` ένα κλωνί βασιλικό, θυμάρι
να ξεχειλίζει η ψυχή ελπίδα
μεσοπέλαγα να λάμπουν οι φάροι
16-4-2023
Αδαμοπούλου Γεωργία
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
