| |
Ανάμεσα ζώ σε μυριόχρωμες αβύσσους
Κοντά στην άξενη ακροποταμιά
Διαιρεμένη η γοερή μου ερημιά
Από χωρίσματα και χρώματα του μίσους
Βυθισμένες οι ρίζες μου στο μαύρο χώμα
Τα βήματά μου στάσιμη σκιά
Ασσύμετρη όμως η ψυχή μου πυρκαγια
Υπάρχει πλάσμα ακέριο στο σώμα
Και τρέχει με τον έρωτα πάλι σε σένα
Βαπτισμένη με πνοές ακοίμητων ονείρων
Και τις ευωδιές των αλησμόνητων σου μύρων
Με μιαν επιθυμία και τα χέρια απλωμένα
Αγκάλη ειμαι ανοιγμένη τώρα χρόνια
Σαν ποιητής και πλάστηκα να σου τραγουδάω
Στίχους της νοσταλγίας ζυγιαζω και σκορπάω
Πρωτοχυμένη μουσική σαν απ αηδόνια
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
