| |
Ώρα καλή σου παραδομένη μου σιωπή
Να σμίξω τα σκισμένα σου μέρη προσπαθώ
Ωσπου να βρώ την πεπρωμένη μου ανταμοιβή
Με ανώφελους κι αμετάδοτους στίχους θαρρώ
Ίσκιοι και χαμόγελα και το χέρι μου μένει
Στου σκοταδιού το μίσος κόκαλο σίδερο
Να ψάχνει τη λάμψη στο σώμα και να προσμένει
Το αξήγητο τραγούδι που ακούγεται ήμερο
Καημός μεγάλος τούτο ο παραλογισμός
Αξημέρωτη ανάγκη και οι ήχοι της ψυχής
Θέλω να κλάψω μα δεν μ'αφήνει ο θυμός
Με ζάλισε κι απόψε η όψη της απαντοχής
Ζωντανή σταλάζει κι ορατή με τυλίγει
Μιας αγάπης λαχτάρα ατέλειωτη τρικυμία
Που δεν την ορίζω κι ούτε με μισοπνίγει
Να την παλεύω να με δαμάζει εκεί η μία
Στριγκλίζει η δύσκολη ανάσα,το όνειρο γεννιέται
Στων χυμών το πηγαινέλα που η μέθη σφοδρή
Τόσο φώς μες στο αίμα η σάρκα δεν ξεχνιέται
Αστραφτερή η τρκυμία απ τη φτέρνα ως την κορφή
Χαρακωτή γραμμή αναγαλλιάζει το σώμα
Ντυμένο χαμόγελα την εικόνα του γυμνώνει
Κι αδειάζει όλο το βαθύ του άλικο χρώμα
Που η λαχτάρα το πότισε και πια το λυτρώνει
Απο την ανάταση ολοένα πιο μουσκεμένο
Στις μεγάλες εκστάσεις αδιάκοπα ξεσπά
Με βλέμα ακριμάτιστο μα γουρλωμένο
Περιστρέφεται γέρνει και σημαδεύοντας χτυπά
Ευωδιάζει το στερέωμα στον βόμβο των θαυμάτων
Κι ο δισταγμός αλόγιστα σβήνει για την ώρα
Λιπόθυμη η ανάσα στο κάλεσμα ορμών αοράτων
Στης ηδονής το φρύδι έτοιμη κρέμεται μπόρα
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
