| |
Απουσία.
Τις λαμπερές μας και γαλήνιες αναμνήσεις,
κλεισμένος μόνος στις καρδιάς μου τα μεράκια,
τις ξαναζώ και τις βιώνω με στιχάκια,
σαν περιμένω πότε πάλι θα γυρίσεις …
Πόσο άδοξα τελείωσε
τόσο μεγάλη προσμονή
και χάθηκε για πάντα στη οδύνη !
Γέλιο που η θλίψη το αλλοίωσε
κι έμεινε πια σαν εμμονή
την άδικη τροπή μας να ξεπλύνει...
Στους άδειους τοίχους σε θωρώ σαν οπτασία
νιώθω το πνεύμα σου κοντά μου ν’ ανασαίνει,
μονάχα η ρίμα σαν στοιχειό με ξανασταίνει,
μ’ αργά την σβήνει η δικιά σου απουσία…
-.-
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
