| |
| | Απριλιάτικα Sijo |  | | | Καλό βράδυ σε όλες και σε όλους | | |
1. Ανάσπασμα
Σ’ αραδιά, στα δυο, που σχίζει το υπαρχτό, τ' όνειρό μας...
Την πατάμε συχνά, τραβιόμαστε, δεν τηνε περνάμε…
Μ' αν σβηστεί, ποτές, ήσκιος, τ' ανάσπασμα, τ' ανεπίτρεπτο...
2. Καματερή
Μέλισσα γέφτηκε ώριας πασχαλιάς τα μαβιά τ' άνθη,
κι απέ, στα λούλουδα, χώθηκε μιας μουζελιάς, τα φλώρια...
Κουριόζο πλήσια, θα 'ταν λεφτοκάρι, με τέτοια ρέγκια...
3. Πουλιά
Ο Απρίλης, στα στερνά του, τεντώνει τη νότια μέρα,
και σ' έργα τους, αφιερώνουν, τα πουλιά, πιότερο χρόνο...
Μα. σάμπως, πια, κελαηδάνε, δίχως λάβρη περιπάθεια...
4. Ανάσα
Πήρε το χέρι του, μες στα δικά της, κι αυτός σάστισε...
Μ' έκπληξη, ένιωσε μιαν ηδονή, και τρέμισε, λίγο...
Μα, δεν εφάνη... Τι, πάσκιζε, να πάρει μιαν ανάσα...
5. Κόσμοι
Τη ρώτησε, αν θ' άφηνε τον κόσμο της, για κείνον...
Του είπε "μη, δε γίνεται", κι έκανε πως δεν άκουσε...
Αχ, κόσμο, ποτές, δε χαλάς, που κλείνει τόσην αγάπη...
6. Απορία
Θ' αργήσει, μήπως να διαβεί, το μυρωδάτο σκοτάδι;
Θ' αργήσει μήπως η αβγή, με φτερωτών τα τραγούδια;
Προς τι, λοιπόν, οι καληνύχτες, σαν δεν είναι χειμώνας;
7. Πρωί
Θαρρώ πως δεν μου ταιριάζει, να στοχάζομαι το μέλλον...
Πρωί είν' ακόμα, στέκει μπροστά μου, το μεσημέρι.
Για να ζήσω, τις μαβιές μου ελπίδες, υπάρχουν ώρες...
8. Συναλίκια
Ο εξόριστος της αγάπης, σπουδάζει αλχημεία,
και ο απόκληρός της, συχνιάζει με μαύρο κουρσάρο...
Μα, θάρρυνε, μήτ' εξόριστος, μήτ' απόκληρος είμαι...
9. Παντοχή
Η αγάπη μας, παντέχω, κάποτες, να είν’ θιβόλι...
Θα μπορούσε να σκορπίσει τη λίχνη απ' τ' αναλόγια...
Να μάθει στα νιάτα, θα μπορούσε, πως είναι το γάρμπο...
10. Μαγεία
Απαρθινή πλήσια, τόσο πέρα απ' τις ψευδαισθήσεις...
Μα κάθε της λέξη, βότσαλο στη λίμνη της καρδιάς του...
Και στ' αρμόνισμα των ομόκεντρων κύκλων, η μαγεία...
11. Πεταλούδα
Στους ουρανούς της ψυχής της, θαρρεί, πως είναι καρτάλι,
μα πεταλούδα, μπορεί να 'ναι, μ' ένα σχισμένο φτερό...
Που πετά, κει που, μονοφτέρουγος, δεν θα μπόριε, αητός...
12. Φτερό
Νειρέφτηκα φτερό αητού, αναμεσίς δυο κόσμων…
Φτερό, που είχε τις λαμπές, απ' της αγάπης ήλιο…
Και ξύπνησα στη μοναξιά, και φτέρι μ' λείπει ένα….
13. Μοίρα
Σ' αμμοσκέπαστες, της ζήσης σου, κοίτες, είν' τρίμμα χρυσού,
σ' ανεμοζάλες των μπάρκων σου, απ' αμέθυστο, φταρμός.
Μοίρα σου, τι κρισολογάς; Δεν έστερξε να τηνε βρεις;…
14. Μολόχες
Στα λουλουδιαστά, τα σιάδια, αν τύχει κι έβγεις, μονάχη,
τις μολόχες, π'ανθούν στη άκρη του δρόμου μην τις κόψεις...
Τις νειρέφτηκα, ψες, σαν τον διαβαίναμε, χέρι-χέρι.
15. Μαντινάδα
Κρύβω την ιστορία μας, στους στίχους τρυφερών σίτζο...
Και στην αγάπη μου, παραρέσει, ετούτη μ' η διάξη...
Μα δεν κατέχω, τι θα ξελέξει, σε μια μ' μαντινάδα..
16. Αγριολούλουδα
Λέει πως τ' αγριολούλουδα, πια, δεν της φαίνονται ίδια...
Πως της ρίχνουν, γητειές, πια, τα κυκλάμινα κι οι μολόχες...
Είναι που, τ' αφιλότημα, πάν' και στρεχιάζουν σε ρίμες...
17. Καρτέρεμα
Σε συναλίκι, που θα γεννούσε, τάραχο μεγάλο,
το καρτέρεμα, είν' η χρυσή τομή, το δίχως άλλο.
Κει, σιάχνω κουστούδια, που για τάση τους δεν αμφιβάλλω...
18. Ήλιος
Μέλισσα είν' η αγάπη μου, που βουίζει επίμονα,
ψάχνοντας, των στίχων μου, να βρει, τη γλυκόπιοτη δρόγα...
Μα, είν' δόξες, π' ανοίγουν, μόνο, σαν τις φιλά ο ήλιος....
19. Χελιδόνι
Στου τραμ, μια στάση, -σε ποιά αδιάφορο, δεν παραλλάζουν-,
καρτερώντας-το, να φτάσει, τήραξα πάνου, κι ένοιωσα
πόνο, για λίντουρα, που τιτίβιζε, έρμος, στο σύρμα...
20. Αβγή
Τη λίμνη τ' ουρανού, φέξη στραγγά, μ' αχτιδοκρεμασιά,
κι ο ρήγας της μέρας ζέβει, ακόμα, φαριά του νωθρά...
Σε ρούγες, τ' ονείρου μου, μαβιές αγκοφορά η αβγή...
Y.Γ.
Το Sijo είναι η κλασική μορφή ποίησης χωρίς ομοιοκαταληξία στην Κορέα. Είναι τρίστιχο, με κάθε στίχο να ποικίλλει μεταξύ 14 και 16 συλλαβών, με τον μεσαίο συχνά τον μεγαλύτερο. Ο πρώτος δηλώνει ένα θέμα, ο δεύτερος το αναλύει περισσότερο, και ο τρίτος είναι σαν επωδή.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
koyloykakoselias
26-04-2023 @ 22:27 | ::up.:: ::up.:: ::up.:: Καλησπερα Κωνσταντινε. | | Κων/νος Ντζ
27-04-2023 @ 05:38 | ::angel.:: ::angel.:: ::angel.::
Πάρα πολύ ωραία!
Ο εξόριστος της αγάπης, σπουδάζει αλχημεία,
και ο απόκληρός της, συχνιάζει με μαύρο κουρσάρο...
Μα, θάρρυνε, μήτ' εξόριστος, μήτ' απόκληρος είμαι... | | -Ειρήνη-
28-04-2023 @ 14:54 | Εξαιρετικά! Ανοιξιάτικα, ανάλαφρα, γεμάτα φως, λουλούδια, πουλιά, ήχους, αγάπη, αναγέννηση... σα να πήρες το στίχο του Σολωμού " Έστησ’ ο έρωτας χορό με τον ξανθόν Απρίλη κι η φύση ηύρε την καλή και τη γλυκειά της ώρα" και τον άπλωσες σαν ανοιξιάτικο σεντόνι... και βρίσκω πολύ ενδιαφέρουσα τη μορφή, είναι σαν μεγάλα χαϊκού... τα διάβασα ξανά και ξανά... | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
