| |
Ανοιχτή η πόρτα του μπαλκονιού.
Και ακόμα «είμαστε εδώ».
Να γεμίζουμε με γράμματα κι ετούτη τη σελίδα.
Ακόμα «η ποίηση είναι πάντα μια ελπίδα».
Μα ακόμα η «θηλιά» κρυμμένη μες το στήθος.
Που και που τρέχουνε δάκρυα στα μάτια αυτά.
Που στον καθρέπτη τα κοιτώ και τ’ αγαπώ βαθιά.
Ακόμη σκέφτομαι εκείνη τη στιγμή
«που δε θα νοιάζεσαι ο καθένας τι θα πει».
Δίπλα ένα ποτήρι με κρασί.
Με αυτά τα ακουστικά και με κάθε μουσική.
Έρχεται ανάμνηση γλυκιά και αγαπητή.
Που πίστευες σε μένα, σε ήλιο και βροχή.
Δεν στο ‘πα, μα το ξέρεις,
σε ευχαριστώ πολύ.
Τους κόπους που κάνουμε απόψε λυτρώνω.
Τους δρόμους «που σμίγουν Αφροδίτη και Κρόνο».
Και φυσικά δεν ξεχνώ τα βράδια εκείνα.
Που ανοιγόμασταν στ’ αλήθεια και ομόρφαινε η Αθήνα.
Πήρα τη μόρφωση που έψαχνα, να γίνω πιο άτρωτος,
τώρα ελπίζω να μάθω να δείχνω ευάλωτος.
Τη μόρφωση που έψαχνα, να ζήσω πιο άνετος,
τώρα ελπίζω να μάθω να δείχνω απλά άνθρωπος.
Με κάθε αποτυχία και κάθε ατυχία.
Με αστείρευτη τη φαντασία,
με μαγικά μονοπάτια.
Κι όσο κι αν βρέχει, τίποτα δεν κρατάει για πάντα,
εκτός απ’ την αγάπη για του καθρέπτη τα μάτια.
Κι όσο κι αν βρέχει, τίποτα δεν κρατάει για πάντα,
εκτός απ’ την αγάπη για των δικών μας τα μάτια.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
