| |
Σκόρπιες οι λέξεις που γυρνάνε στον αέρα,
μοιάζουν ανούσιες, στα αυτιά μου, φασαρία…
Καθώς μετουσιώνω τα όνειρα μου,
βλέπω τι φτιάχνω και εκεί βρίσκω ουσία…
Κάποιοι δειλοί από μακριά μου λένε φράσεις,
ύστερα ντύνουν τα μηνύματα με λέξεις.
Δεν επιτρέπω στον εαυτό μου να δειλιάσει,
είναι η ζωή μόνο στιγμές κι όσες αντέξεις…
Όλοι ζητάνε από μένα κάτι άλλο…
«Αφού μπορώ… γιατί δεν κάνω αυτό που πρέπει;»
Και ‘γω τους λέω ό,τι εμένα με ορίζει,
μόνο η καρδιά μου, κι ό,τι αυτή μου επιτρέπει…»
Αδυνατούν να καταλάβουν την εικόνα,
μοιάζουν τα όνειρα, για ‘κείνους, ουτοπία,
Νομίζουν μέσα τους, ότι θα αποτύχω,
ενώ βιώνουν στη ζωή τους δυστυχία…
Γνώμη μου είναι... Φταιεί το πρίσμα που κοιτάζουν,
μαύρα γυαλιά που σκοτεινιάζουν το τοπίο.
Δεν τους αρέσει να αντικρίζουνε τον ήλιο,
κι έτσι της νύχτας το σκοτάδι... Κάνουν φίλο…
Πόσο κουράστηκα και πάλι να εξηγώ,
πως το σκοτάδι δεν υπάρχει στην ουσία…
Είναι αυτό που λέμε έλλειψη φωτός…
Χωρίς το φως, δεν έχει νόημα κι υπόσταση καμία!
Σκόρπιες οι λέξεις που γυρνάνε στον αέρα,
κι οι συμβουλές τους, αποτύπωμα με φόβο.
Ξέρω τι κάνω... και γι αυτό το προσπαθώ,
η ιστορία θα μας πει... Αν άξιζε τον κόπο…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
