| |
Το εύρημα.
Σαν φύτρα
του ψυχικού μου βιασμού / και παθιασμένου εγωισμού,
την πίκρα,
μ’ ένα πνεύμα νοσηρό / όπλο μου έκανα σκληρό
και δύναμη εκούσα / π’ ασύλογα σκορπούσα.
Δεν είδα
κάθε ματιά μου στην ψυχή / και μια βαθιά ν’ αντιστοιχεί
ρυτίδα,
κάθε μου άδικος θυμός / ένας απέραντος καημός
και κάθε μου κραιπάλη / του τρελαμού σου ζάλη.
Μα μόνο
πάντα σαν κόλπο μου στερνό / ήξερα μόνο να ξερνώ
τον πόνο
με δόλο πάντα η φθορά / να κλέβει γέλιο την χαρά
χωρίς να υπολογίζω /το μέλλον μας το γκρίζο.
Και είπα
η αγάπη φόβος να γενεί / κι_η ελπίδα κι_η υπομονή
μια τρύπα
που μ’ ένα μου εύρημα φτηνό / για πάντα θα ευδαιμονώ
σαν μές στην δυστυχία / θα ‘χα κυριαρχία.
Μα όμως
σαν περασμένης εποχής / ήταν μικρός της ανοχής
ο δρόμος,
βλέμματα πού ‘θελα δειλά / άξαφνα στράφηκαν ψηλά,
αγνόησαν το ζόρι / κι αντιστραφήκαν’ όροι.. ..
Σαν μπόρα
τ’ αναθρεμμένο μου θεριό / τά ‘κανε όλα ρημαδιό,
..και τώρα..
μέσα σ’ αισθήματα φριχτά / μάτια κι αυτιά έχω ανοιχτά
-σαν πήρα τα ραπόρτα- / μπρος στην κλειστή σου πόρτα.. .. !
-.-
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
