| |
Αν μ' αντρικρύσεις,
τυχαία, μες στο πλήθος,
σε κάποιο δρόμο,
μια πόλης π' ανασαίνει
βιαστά, πελάγου άρμη,
αγκάλη σου ν’ ανοιξεις…
Να το γυρέψεις,
κει, μέσα να με κλείσεις,
και με αγάπη,
απάνω σ' να με σφίξεις...
Ας είναι καλοκαίρι,
κι οι μάλβες θα 'χουν σβήσει...
Και οι ρομπίνιες,
από καιρό, τσαμπιά τους,
θα έχουν ρίξει..
Αχ, το μαβί τ' Απρίλη
και το ροϊδί του Μάη,
ανάμνησες θα είναι.
Μα το γαλάζιο,
απ’ το πυκνό δελφίνιο,
σε άνθη μύρια,
θα ρηγαδέβει, πλάι
στις μπλάβες ορτανσίες
και στα μη με λησμόνει…
Κι εγώ θα' θελα,
στα μπλάβα φορεμένη,
ξωθιά να μοιάζεις,
τι με αυτό το ρέγκι,
χρωσμένες, λεν πως είναι
του δέξιμου φιλάντρες...
Από το χέρι,
λουσάτη, να με πιάσεις,
να μ' οδηγήσεις,
σ' ολόμακρο ριχτίμι,
συχνιάρικο που είναι
για του σεβντά ζεβγάρια….
Ή και σε κάστρο,
που σκέπει χωροπούλα…
Κει στα μπεντένια,
να στοχαστούμε, πίσω,
ποιο ήταν μιας αγάπης,
το φάδι, το στημόνι...
Και μην ξεχάσεις,
να πάεις-με στο δέντρο,
που σκέπει θρύλο...
Εκεί, μπορεί να είναι,
γραμμές, πια σε λειψάδα…
Φιλί εκεί ας πάρω...
Να πράξεις έτσι,
σαν με δεις μες στον κόσμο,
να σε κοιτάζω
με παντοχή, και ξέχνα
πικρές στιγμές, μακριά μου,
που πέρασες στο ρήμι...
Τι, φτάνει πάντα,
καιρός, οι που ποθούνται
να γένουν ένα,
και σ' ουρανό γαλάζιο,
τα μάτια δακρυσμένα,
με χάρη να σηκώσουν...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
