| |
Τι σημασία έχει και αν διψώ,
και η θάλασσα δεν φτάνει όλη για μένα,
στον βυθό θα πρέπει να βρεθώ,
να ξεδιψάσω ενώ πίνεις εμένα.
Γιατί είμαι σαν την άμμο του διψά,
για τον αφρό του κύματος συνέχεια,
μα και αυτός διψάει για την στεριά,
και κυματίζει εκεί πάνω όλη μέρα.
Μαργαριτάρια από όστρακα του πάθους,
συμπαγή και αρχαία σαν μυστικά,
στραφταλίζουν τον βυθό σε κοινή θέα,
μα μόνο η άμμος τα χαϊδεύει σιωπηλά.
Νομίζω ότι είναι η ώρα πλέον πια,
από ψαράς να γίνω μια γοργόνα,
και αντιστρέφοντας που είναι ο γυρισμός,
να σκεπαστώ της θαλπωρής το μπλε το χρώμα.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
