| |
Αχ, της αγάπης,
μαγίστρα, σε ποιά είσαι,
σπουδή δοσμένη,
στον πόντο τον πιο μπλάβο,
χυτή βαστώντας πλώρη
προς της νοτιάς τ' αστέρια;
Που είσαι τάχα;
Μην παίρνεις καταπόδι,
του γραίγου φλάτα,
ως σέρνουν για εκεί που,
κολτζής τρανού θηρίου,
αστράφτει πάνωθέ μου;
Μη σε θαλάσσι,
γυαλίζεσαι γαλήνιο,
μαλιά με όρκο,
βαστώντας στολισμένα,
για κάντιο σταβροδρόμι,
και συντυχιάς μια στράτα;
Αχ, δόμνα ώρια,
σε ποιό ριχτίμι είσαι;
Αχ, σε ποιά είσαι,
αγάπης νησοπούλα,
ξεσέρνοντας κερένιο,
με σούλφανο, αγέρι;
Αχ, δόμνα κάντια,
σε ποιό μουράγιο είσαι;
Αχ, σε ποιό είσαι
σεβντά καταβολάρι,
σε μόρικο τραγούδι,
βαστώντας το σιγόντο;
Γλαντή νεράϊδα,
πυργί ποιό σε σκεπάζει
και ποιό καστέλι
ακούει τον καημό σου;
Nταγιάντι ποιός σου δίνει,
το δειλινό ετούτο;
Και ποιό το χρώμα,
κυρά μου που φοραίνεις;
Ροϊδί της μάλβας,
ή μπλάβο που προκρίνεις
συνταιριαστό πως είναι
με του Ιούνη μέρες;
Αχ, κει δεν είμαι,
μα ούτε και ξελείπω...
Με κύμα φτάνω,
με μπάτη την ανάσα,
με αχτιδιά των άστρων
στου σύγιαλού σου ρέμβη...
Μα αν ερχόμουν,
σιμά σου στο σεργιάνι,
θα τα γρικούσες,
μελένιο μου τραγούδι,
και γνώμη μ' πως σου πάει
το χρώμα της αγάπης...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
