| |
| | ποιητές σε ήχο ελάσσονα |  | | | άρωμα φθινοπώρου, αίματος οσμή | | |
Έκλεισες τις κουρτίνες...
Ναι, ο ήλιος είναι διαβρωτικός. Δεν της χαρίζεται της λύπης, την ξεθωριάζει.
Κι εσύ, την έχεις τόσο ανάγκη. Μητέρα, αδερφή, αγαπημένη. Όλες μαζί... Θλίψη.
Σ’ έχει μαγέψει. Πάνε χρόνια που τη συνάντησες, μα ο έρωτάς σου γι’ αυτήν πάντα άσβεστος. Την τρέφεις με το αίμα σου -κάθε μέρα- να μείνει αγέραστη όμορφη και ποθητή.
Να μη σ’ εγκαταλείψει ποτέ.
Βασίλισσά σου εκείνη κι εσύ… άλλοτε εραστής άλλοτε ιππότης κι άλλοτε δούλος.
Και όταν στερεύεις δακρύων και πόνου, μηχανεύεσαι έρωτες, όχι για να ξεφύγεις. Όχι.
Θυσία τους προσφέρεις στην αγαπημένη σου, με τη δική της συγκατάθεση.
Έτσι άρχισε η σχέση μας, η έριδα μας.
Κι εγώ απ’ της λύπης το βασίλειο προέρχομαι -γνώριμα τα εδάφη- μα οι επιφάνειές μου ήταν πάντα ανεξάρτητες αι οι αντοχές μου αυτοτροφοδοτούμενες. Μπαινόβγαινα στη χώρα της με κάρτα ελευθέρας. Ποτέ μόνιμος κάτοικος, γυρολόγο πνεύμα.
Φύση μελαγχολική, θέσει ανατρεπτική, στα μπάρκα μου κουμάντο μόνη, στα ρίσκα άπλωνα πανί μια στις μπουνάτσες και μια στις τρικυμίες.
Αρρωστημένο κι αυτό δε λέω, μια ζωή καταπάνω στον άνεμο, να με μαζεύουν από κάθε ναυάγια πορεία, να πληθαίνω τα εμπόδια και σε κάθε στροφή να μ’ εκπλήσσει η ζωή, σαν νεογέννητο.
Εκεί λοιπόν στα προεόρτια των θερινών μου προσπελάσεων συναντήθηκα μαζί σου.
Ανακάλυψα τα λόγια σου, λιγοστά διαμάντια που έλαμπαν, σφηνωμένα ανάμεσα σε σωρείες αδιάφορων συζητήσεων, κυνικών διαπιστώσεων κι αναίτιων συγκρούσεων.
Τα περισυνέλεξα θριαμβευτικά στο θησαυροφυλάκιο των αναμνήσεών μου και ούτε λόγος για παραπέρα. Κανείς όμως δε γνωρίζει τις βουλές των θεών. Η τύχη είχε άλλα σχέδια.
Έτσι, παραμονές των πελαγίσιων μου διαδρομών άφησα κάποιους στεναγμούς, σε χάρτινο καράβι, μήνυμα σε θάλασσα εν αιθρία, προς κάποια αλλοτινή αιτία θλίψης, σε κάποια διφορούμενη ασυνέπεια. Πως βρέθηκε στο δρόμο σου εκείνη η αυταπάτη;
Σου τράβηξε την προσοχή το αδιόρατο της προσμονής ή το τελεσίδικο της άτακτης φυγής μου;
Ποιος ξέρει, ποτέ δε θα το μάθω.
Με πλησίασες παράφορα
Μ’ έναν Λόγο που έκανε τις σιωπές να τραγουδούν, τις επιθυμίες μου να εξεγείρονται και τη λογική μου να παραφρονεί… έτοιμη για το ψυχιατρείο.
Τα βραχώδη όρη της ψυχής μου στην αρχή έδειχναν αντοχή (έτσι νόμιζα τουλάχιστον), μα οι αισθήσεις αναμόχλευαν υπόγεια ρεύματα, το μάγμα συσσωρεύτηκε και στους πρώτους κραδασμούς, άρχισε να ξεχύνεται απ’ τις ρωγμές των προφυλάξεων.
Όχι εκρηκτικά, αργά – αργά από ύπουλα μονοπάτια.
Εδέησε φθινόπωρο
Όλη του θέρους η αναμονή και οι ελάχιστες εκτονώσεις είχαν φορέσει τα καλά τους.
Ο ήλιος μου ήταν πιο λαμπρός σ’ εκείνα τ’ απομεσήμερα των ονειροπολήσεων, ο ύπνος λίγος κι ελαφρύς, χαρούμενα ανήσυχος.
Κι εσύ παρών… καθοδηγούσες τα άλγη των ελπίδων μου.
Με το άρμα της ποίησης ξεχύθηκες στις στέπες της αφρούρητης πλέον επικράτειας των αισθημάτων. Κι εγώ, ανέμελη καμάρωνα τους θριαμβικούς σου κύκλους. Κάθε που άγγιζες την αύρα μου έκλεβες λέξεις κι οξυγόνο, την άμαξα σου γέμιζες στολίδια. Ώσπου... δεν έμεινε τίποτε.
Γυμνώθηκα από λέξεις, από αναπνοές από περίσσεια. Κατανάλωσα και την τελευταία μου ρανίδα έλλογης κι άλογης σκέψης για να ποτίσω τη δίψα της επιθυμίας σου. Κι άφησα τις αισθήσεις μου γυμνές, χωρίς αιδώ, δίχως όρια.
Έρμαιο μιας παράξενης σαγήνης.
Κάποιες αντανακλαστικές δειλίες είχανε απομείνει -δεν αντιλέγω-, μα κι αυτές παραζαλισμένες αντιδρούσαν αλλοπρόσαλλα, άκαιρα. Πείσματα και δισταγμοί υποχείρια ανασφαλούς ταυτότητας, τραγουδούσαν το κύκνειο άσμα τους, πριν την άνευ όρων κι ωρών παράδοση.
Ο έρωτας μου, τυφλός άρχοντας, έτοιμος να τελέσει το μυστήριο της ένωσης.
Πόσο γελάστηκαν οι πλάνες μου!
Με ερήμωσες σε δυο γραμμές
Ούτε λεπτό χρειάστηκε για όσα είχες ήδη αποφασίσει.
Στο όνομα μιας ανέλπιδης λύτρωσης, επέστρεψες πίσω σ’ εκείνη, τη βαθιά, την αιώνια αγαπημένη.
Την ανίκητη βασίλισσά σου. Αυτό ποθούσες!
Σύρθηκες βιαστικά στην απομάκρυνση κι άρχισες να κόβεις τα νήματα, μεθοδικά και με ακρίβεια.
Είπες τον τελευταίο σου λόγο και χάθηκες. Δεν έμεινε ούτε ίσκιος πίσω σου.
Μονάχα λαβωμένες λέξεις κι αισθήματα, θυσία στην αρένα του φθινοπώρου, που μάτωνε, μα όπως φαίνεται μόνο από δικό μου αίμα. Τα τείχη σου υψώθηκαν ακαριαία, κάθετα, από αστραφτερό ατσάλι ανακλαστήρες των τελευταίων ασπασμών μου.
Έτσι κι αλλιώς κλάμα να κηδέψω τις λέξεις μου δεν είχε μείνει. Τις σκέπασα προσεκτικά με τα κιτρινισμένα φύλλα της απώλειας, πήρα και τα ημερολόγια των σφαλμάτων και με βήμα βαρύ εγκατέλειψα τη γειτονιά των ονείρων.
Πίσω κι εγώ στη χώρα σου, μα σ’ άλλη πόλη.
Το μικρό δράμα φθινοπώρου τελείωσε.
Η αυλαία της απόστασης έπεσε με πάταγο.
Η παράσταση θαυμάσια μα η αίθουσα άδεια.
Μα ναι, κάτι βλέπω εκεί στο βάθος.
Πλησιάστε σκηνοθέτα μου, χαιρετίστε το κοινό μας.
Πώς, δε βλέπετε ψυχή;
Μα καλά βρε μαέστρο της πλάνης, έτσι φαίνονται οι ψυχές, με τα μάτια;
Ορίστε, φορέστε τις διόπτρες συναισθήματος, καθ’ ύλην αρμόδιες για προβλήματα εσωτερικής οράσεως.
Υποκλιθείτε θεατές!
Το κοινό μας, επί σκηνής απόψε.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 15
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
| | Οι λέξεις έχουν κι άλλο φλούδι παραμέσα. Όπως τα μύγδαλα κι η υπομονή (Γ. Ρίτσος) | | | |
|
ΑΙΟΛΟΣ
26-09-2006 @ 16:59 | Γυμνώθηκα από λέξεις, από αναπνοές από περίσσεια. Κατανάλωσα και την τελευταία μου ρανίδα έλλογης κι άλογης σκέψης για να ποτίσω τη δίψα της επιθυμίας σου.
Κι άφησα τις αισθήσεις μου γυμνές, χωρίς αιδώ, δίχως όρια.
Έρμαιο μιας παράξενης σαγήνης.
Θαυμάσιο το πεζό σου justawoman…
Με όμορφη ακολουθία λέξεων και νοημάτων…
Με ταξίδεψες για τα καλά…
Καλό σου βράδυ… ::smile.:: | | TAS
26-09-2006 @ 17:15 | Όλα θα χαθούν;
Τίποτα δεν αξίζει;
Το ξερόκλαδο π` αφάνίστηκε στο πρώτο ξεροβόρι...
Το αίμα της καρδιάς μου, ένα τίποτα κι αυτό;
Παράσταση όλα σε μια κινούμενη άμμο
Ένα χέρι απελπισίας
Στην άκρη ενός βυθιζόμενου βάλτου
Ο έρωτας κλωτσοσκούφι, σε τρύπια παπούτσια τσόγλανων
Οι γειτονιές μου πεθαίνουν
Εγώ, σβήνω άκαιρα
Και συ, δε με συμπονάς
μια στάλα δε νογάς¨
Ένας καημός αλλιώτικος στου δρόμου τη στροφή
πνίγεται βουρκωμένος σε παλιούς έρωτες
Κι εγώ;
Κι εγώ; | | MARGARITA
26-09-2006 @ 17:38 | Φύση μελαγχολική, θέσει ανατρεπτική, στα μπάρκα μου κουμάντο μόνη, στα ρίσκα άπλωνα πανί… και στις μπουνάτσες και στις τρικυμίες.
Τι να πω κορίτσι μου για το σημερινό σου; Υπέροχο...να είσαι καλά να γράφεις έτσι πάντα με φλόγα και αίμα ::up.:: ::smile.:: ::smile.:: | | annaΤi
26-09-2006 @ 19:15 | Έγραψες!!!!!! ...αυτό, είναι θεατρικότητα στην ποίηση....::wink.::
και σπαραγμός, δεν αντιλέγω... ::vlax.:: | | AETΟΣ
26-09-2006 @ 19:17 | Υπεροχη η γραφη σου...
καλο ξημερωμα ::smile.:: | | justawoman
26-09-2006 @ 23:55 | Στιχοσύντροφοι καλημέρα σας
Με συγκινούν τα σχόλια σας και τα πεζά και τα ποιητικά.
Με συγκινεί επίσης το δίπολο θέατρο -ζωή. θα το διαπιστώσατε ήδη στα γραπτά μου. αυτό το κρυφτούλι του πραγματικού εαυτού και των ενδεδειγμένων ρόλων. Γι' αυτό αγαπώ την τέχνη, για τις θεραπευτικές της ιδιότητες. Η πεμπτουσία της, ν' αποκαλύπτει το πολυσύνθετο και να το προστατεύει ταυτόχρονα.
Αίολε, τα μεγαλύερα ταξίδια μας είναι αυτά στο άπειρο του εσωτερικού μας κόσμου.
Τάσο, υπέροχο σχόλιο... χτυπάει κέντρο. Όχι συμπόνια, σύμπνοια.
Μαργαρίτα πες μου εσύ που απομόνωσες αυτή τη δύσκολη διαπίστωση, αυτό που είμαστε είναι αυτό που λέμε, που γείχνουμε, που πράττουμε ή που επιθυμούμε;
Άννα τι, αρπάξες το ουσιώδες με ατσαλάκωτο ένστικτο. Στα 14 μου είχα γράψει αυτό το στίχο: "Μικρός ο σπαραγμός για ένα χαμένο όνειρο. Τα όνειρα είναι για να χάνονται" ... από τότε καλή μου
Φάνη ευχαριστώ... καλά ξημέρωσε
Αυτά τα λίγα ... και χωρίς καφέ ακόμα...
καλημέρα σε όλους | | ΔΙΑΜΑΝΤΗΣ ΠΑΠΠΑΣ
27-09-2006 @ 01:21 | Εΰτυχώς πρόλαβα και έφαγα πρωϊνό και άντεξα την διαδρομή.
Άσε που χάθηκα μες τις σκέψεις σου και έψαχνα να βρω μια έξοδο.Αλλά μου άρεσε πολύ,πολύ.
Την καλημέρα μου. ::yes.:: | | seizeTHEday
27-09-2006 @ 02:02 | "...ο ήλιος είναι διαβρωτικός, δεν της χαρίζεται της λύπης, την ξεθωριάζει..." Καλή σου μέρα!
| | guesswho
27-09-2006 @ 02:05 | Μια ζωή καταπάνω στον άνεμο, να με μαζεύουν από κάθε ναυάγια πορεία, να πληθαίνω τα εμπόδια και σε κάθε στροφή να μ’ εκπλήσσει η ζωή… σα νεογέννητο.
Κι άλλα, πολλά όμορφα ακόμη λόγια που μοιράστηκες
μαζί μας...που μοιράζεσαι κάθε μέρα και δε βαριέμαι να σε ευχαριστώ.
::smile.:: | | ΤΟΞΟΤΗΣ
27-09-2006 @ 03:43 | Καλή σου μέρα Θεσαλονικιά,
Στο χω πει ότι μου αρέσει πολύ το γράψιμό σου.
Ότι και να ποστάρεις είναι ένα βαθυγάλανο ζαφειράκι (ο πολύτιμος λίθος για τον Τοξότη). ::yes.:: ::love.:: ::yes.:: | | Αγνή
27-09-2006 @ 04:32 | Ανθρώπινη λειτουργία! | | Nocturna_
27-09-2006 @ 05:03 | Σπίθα..φωτιά..παρανάλωμα του πυρός..
Ποιος είπε πως βρέχει σήμερα.. | | montekristo
27-09-2006 @ 11:28 | ...Πίσω κι εγώ στη χώρα σου, μα σ’ άλλη πόλη...
ο αρχιψεύτης ο έρωτας
πάντα ξέρει τα ψέματα που θα πιστέψουμε
καλησπέρα ::smile.:: | | μπρουχίτα
27-09-2006 @ 13:06 | "Με ερήμωσες σε δυο γραμμές!"
με παίδεψες, αλλά άξιζε τον κόπο ::smile.:: | | TAS
29-09-2006 @ 16:36 | Παραμένω ΕΝΕΟΣ
Στους ψιθύρους της ψυχής σου
και όταν εσύ θελήσεις
Κόψε με!!
| |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
