| |
Φτέρισε ψηλά,
κει καρτάλι που πετά,
διάβαινε εκεί
που πλανιέται ο μονιάς,
ψάξε ποταμιά
που η βίδρα κολυμπά...
Δέντρα βρες τρανά,
τα πλεμόνια που 'ν' της γης...
Κει θα βρεις ζωή,
κει αγέρας λαγαρός,
γάργαρο νερό...
Κει το χώμα ζωντανό,
φλόρα ξεγεννά.
Σαν δε στέκουνε αυτά,
τ' άγρια δεν πατούν...
Βρώμικη, μαθές, ζωή
δεν τηνε βαστούν...
Δεν βαστάνε ουρανούς,
με λειψή θωριά,
τόπους δε βαστούν στενούς,
δε βαστούν πλοκούς,
που φανέτο συνηθά,
άτολμο, δειλό...
Μες στη λασπουριά συρμές
δε βαστούν θολές…
Στις απλοχωριές, μαθές,
πέρ' απ' τους καιρούς,
καίει άσβεστη φωτιά,
φλόγα, π'αναλεί
τα σταλίκια υπαρχτού,
και δασιές, ψυχής,
αθρακώνει τις φραγιές...
Μοναχά αυτοί,
που τολμάνε στ' ανοιχτά,
έχουν μελλικό,
λέφτερες τριβές να ζουν,
νείρατά τους να χαρούν…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
