Aν ήταν όνειρο η ζωή
Από το βράδυ ως το πρωί
Σ' ένα τραγούδι η αγάπη θα χωρούσε
Μα τώρα ποιός μπορεί να πει
Μια νότα δίχως να κοπεί
Πάντα η χαρά απ' τα χέρια μου γλυστρούσε...
Περνούν ανθρώποι βιαστικά
Λεωφορεία αστικά
Στα δρομολόγια του νου τα τετριμμένα
Και δεν αλλάζουνε φορά
Τίποτα δεν τους αφορά
Ούτε και νοιάστηκαν σταλιά ποτέ για μένα...
Αν ήταν χάδι και φιλί
Να χόρταινα κάθε αυγή
Από δυο χέρια και δυο χείλια λατρεμένα
Αν έβρισκα μία πνοή
Στα στήθη μέσα μου ζεστή
Με της ψυχής μου θα ταξίδευα τα τραίνα...
Μα είναι εκείνη η διαδρομή
Από το "λίγο" ως το "πολύ"
Που σε μαγεύει.. όσο δύσκολη κι αν είναι
Έρχεται πάντα μια στιγμή
Να ανασάνεις τη ζωή
Και να σου πει κάποια φωνή : "Άνθρωπος μείνε !"...
