| |
| | Άλλο ένα ποίημα |  | | |
Βρε δε βαριέσαι… Άλλο ένα ποίημα,
φτωχό το νόημα που βγάζει η ρίμα…
Κάπως ανούσιο και τετριμμένο,
μα δε βαριέσαι… Τι περιμένω;
Υπάρχει κάτι, που να ξέρει μόνο ένας;
Όχι. Κανένας!
Υπάρχει κάτι να σ’ αλλάζει απ’ τις λέξεις
Κανείς και τίποτα! (Άμα δε το διαλέξεις…)
Υπάρχει κάτι που εγώ μπορώ να κάνω;
Να έχει αξία κι αφού πεθάνω;
Τίποτα, τίποτα, τίποτα! Κανείς δε ξέρει…
κι όσο μαθαίνει, βρίσκει κενά!
Πάντα αδιάβαστη και μπερδεμένη,
η ανθρωπότητα καρδιοχτυπά…
Πάντα αδιάβαστη και μεθυσμένη,
η ανθρωπότητα πάει μπροστά…
Μέσα απ’ τα λάθη π’ αναγνωρίζει,
σιγά εδραιώνει και τα σωστά…
Μα δε βαριέσαι όλο τα ίδια,
δεν μεγαλώνει κανείς γοργά.
Μέρα τη μέρα, βήμα το βήμα,
μονάχα έτσι θα πας μακριά…
Ωχ αδερφάκι μου άλλο ένα ποίημα,
κι έχουν τα λόγια μου γίνει σωρό…
θα μείνει αδιάβαστη κι αυτή η ρίμα,
μέσα στα λάθη που φτιάχνω καιρό.
Άδειο το ποίημα, μη ψάχνεις τις λέξεις,
άγνωστο κείμενο χωρίς αφορμή.
Σα να ‘ν’ το σώμα ένα άδειο δοχείο,
που δεν του ανήκει το νερό που ‘ναι εκεί…
Και δεν ξεδροσίζει καρδιά μα και πέτρα,
δε δίνει απάντηση σε κάποιο χρησμό.
Το πρόβλημα στήνει στα τέσσερα μέτρα
πυροβολεί… και πεθαίνει το εγώ…
Χρήσιμο γίνετε μόνο απ’ τη χρήση
και σου προσφέρει μια κάποια οπτική,
Άχρωμο ποίημα γεμάτο με λέξεις,
αναρωτιέμαι τι θέλει να πει;
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Ο χρόνος μετριέται σε στιγμές... η γνώση σε εμπειρίες | | | |
|
Νταλαρομπασης
26-07-2023 @ 13:53 | ::up.:: ::up.:: ::up.:: | | koyloykakoselias
26-07-2023 @ 14:32 | ::up.:: ::theos.:: ::up.:: Καλο μεσημερι Σταματη | | Αγιοβλασιτης
26-07-2023 @ 17:42 | ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | katsivelos
27-07-2023 @ 06:27 | Βρε δε βαριέσαι, τέτοιος διανοούμενος που είμαι εγώ, πάρε ένα και για πάρτι σου, χαλάλι σου, ο νους μου κάτι άλλο θα κατεβάσει...
Αλλά τι να περιμένω από εσένα καριόλα; Να εκτιμήσεις τέτοιο μυαλό;
Φοβερός φίλε! ::rock.:: το ανρθωπάκι που βλέπεις τα έχει και τα 5 δάκτυλα ανοικτά, γιατί το αξίζεις! | | Skylight
27-07-2023 @ 09:52 | Καλημέρα Δεν συνηθίζω να απαντάω στα σχόλια μου, αλλά για σένα θα κάνω μία εξαίρεση...
Είσαι ένας τριτοτέταρτος λογαριασμός που δημιουργήθηκε σήμερα έχεις κάνει 5 σχόλια δύο αρνητικά και τρία θετικά. Από ότι φαίνεται γνωρίζεις των διαχειριστή και τη συμπεριφορά του στο site... Έτσι θα κρίνω ότι είσαι κάποιος παλιός του για κάποιο δικό του λόγο θέλει να μείνει ανώνυμος...
Το δικό μου ποίημα το έκρινες με ανοιχτά δάχτυλα για αυτό θα ήθελα να στο εξηγήσω δίνοντας τη δυνατότητα, αν το κρίνεις αναγκαίο, να στρέψεις τα δάχτυλά σου 180 μοίρες...
Το ποστ θα είναι μακροσκελές με σκοπό να μην αφήσω λεπτομέρειες για να πιαστείς...
Στο πρώτο τετράστιχο με αυτές τις γραφικές λέξεις, προσπαθώ να φτιάξω μία συνθήκη που να δείχνει ότι τίποτα δεν φαίνεται ξεχωριστό στην αρχή...
Τα τρία επόμενα δίστιχα αναλύουν το γιατί...
...Γιατί δεν υπάρχει τίποτα πού να το ξέρει κάποιος και να είναι το μεγάλο μυστικό! Και αν κάποιος ξέρει κάτι τέτοιο δεν σημαίνει ότι αν το πει σε άλλον θα μπορέσει να ερμηνεύσει την ιδέα μέσω των λέξεων του αν δε το επιλέξει ο ίδιος...
Αλλά ακόμα πιο σημαντικό είναι αυτό που εξετάζει το τρίτο δίστιχο την υστεροφημία... Που μου δίνει το πάτημα για το επόμενο λογοπαίγνιο στον επόμενο πρώτο στίχο...
Τίποτα, τίποτα, τίποτα κανείς δεν ξέρει...
Αυτό μπορεί να διαβαστεί με δύο τρόπους:
Είτε κανείς δεν ξέρει τίποτα! Τονισμό στο τίποτα, είτε τα πρώτα τρία τίποτα, απαντάνε στα προηγούμενα δίστιχα και το κανείς δεν ξέρει να είναι η αποδοχή και το συμπέρασμα...
Το γιατί εξηγείται αμέσως από κάτω... Όσο μαθαίνει βρίσκει κενά...
Γιατί έτσι πιστεύω ότι είναι ο άνθρωπος όσα πιο πολλά γνωρίζει τόσο περισσότερο ξέρει ότι γνωρίζει ελάχιστα και δεν είναι σίγουρος ούτε για αυτά που γνωρίζει... Για αυτό και η ανθρωπότητα είναι πάντα αδιάβαστη και μπερδεμένη...
Αλλά αυτό μας πάει μπροστά... Μες στο μπέρδεμα μας κάνουμε λάθη που αργότερα κατανοούμε γιατί είναι λάθη και προσπαθούμε να τα διορθώσουμε κάνοντας το σωστό...
Αυτό που λέω δεν είναι κάτι καινούργιο είναι όλη η ιστορία της ανθρωπότητας, κατά τη γνώμη μου, για αυτό και συνεχίζω στο ίδιο ύφος "μα δεν βαριέσαι όλα τα ίδια..." Δεν έρχεται η αλλαγή από τη μία μέρα στην άλλη... Η αλλαγή έρχεται μέσω της προσπάθειας πολλών ημερών μηνών ή χρονών... Και όσο πιο μακριά βάλε το σημείο σύγκρισης τόσο πιο μεγάλη φαίνεται η αλλαγή...
Συνεχίζω σε αυτό το ύφος δείχνοντας ότι δεν είναι ξεχωριστό αυτό το ποίημα όπως δεν είναι ξεχωριστό ένα βήμα σε μία πορεία.
Μέσα σε αυτό το συλλογισμό υπονοώ το ποσό πολύ σημαντικό είναι και ας μας φαίνεται αδιάφορο...
Και με μία μικρή παρένθεση αυτοκριτικής που μιλάω για τα ποιήματά μου σαν να ναι λάθη που μένουν αδιάβαστα, συνεχίζω λίγο ειρωνικά (ξ)αναθέτω το ποίημα σαν ένα άδειο δοχείο που δεν του ανήκει το νερό που έχει μέσα...
(Εδώ να σημειώσω ότι αυτό το πιστεύω γιατί θεωρώ ότι ούτε το σώμα ανήκει στο άτομο πια... Αν θες να καταλάβεις πως κατέληξα σε αυτή την ιδέα αναλύεται υπέροχα στο εγχειρίδιο του Επίκτητου γραμμένο 2000 χρόνια τώρα)
Για αυτό το νερό δεν ξεδιψάει το δοχείο, τα σαρκικά δεν ξεδιψάνε τα πνευματικά και ου το καθεξής… Δεν δίνουν λύση σε κάποιο πρόβλημα
Μόνο αν το χρησιμοποιήσει κάποιος (το νερό, το πνεύμα, την ιδέα) τον βοηθάει και πώς τον βοηθάει; Δείχνοντας του ότι το πρόβλημα υπάρχει πάντα στο Εγώ... (Συμβολικά στην αντανάκλαση του νερού)
Το ποίημα κλείνει με μία απορία του δημιουργού τι θέλει να πει... Αυτό το κάνει γιατί πιο πριν τόνιζε το πόσο άδειο ήταν, έτσι θέλει να δείξει ότι και ο ίδιος δεν γνωρίζει τη στιγμή που δημιουργεί, μελετάει και καταλαβαίνει από αυτό...
Αν έχεις διαβάσει και παλιότερα ποιήματα μου υπάρχει ένα που λέγεται «Τα ποιήματα με γράφουνε» και εξηγεί Αυτό ακριβώς...
Αλλά δεν βαριέσαι τα ανθρωπάκια εύκολα σηκώνουν τα χέρια και κερνάνε πέντε δάχτυλα ανοιχτά... Εύχομαι κάποια στιγμή να γράφεις επώνυμα και να παίρνεις την ευθύνη αυτών που γράφεις
::whist.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
